If you're a regular reader of Kantipuronline news, there is a section called "chautari". I found two people named Gagan Thapa and Karna Shakya is reacting to Mr. Mishra as follows:

By Gagan Thapa

२०६६ मंसिर २५ - आदरणीय रवीन्द्र मिश्रज्यू 

मंसिर २३ गते कान्तिपुरमा प्रकाशित तपाईंको लेख पढेपछि तपाईं र आम पाठकमा समेत थप भ्रम नपरोस् भन्नका खातिर यो प्रतिक्रिया लेख्न आवश्यक ठानेको छु । मेरो राजनीतिक तथा सामाजिक यात्रामा कुनै गल्ती नहोस् भनेर सचेत गराउन तपाईंले लेखमार्फत गर्नुभएको खवरदारीलाई मैले मप्रतिको सद्भाव र विश्वासकै रूपमा लिएको छु र त्यसका निम्ति तपाईंलाई धन्यबाद । 

तपाईंको स्तम्भको म नियमित पाठक हुँ र यहाँहरूले प्रारम्भ गर्नुभएको हेल्प नेपालको 'नेपालका लागि नेपालीले गरौं' भन्ने अभियानको शुभचिन्तक र प्रशंसक पनि हुँ । जीवनका विभिन्न मोडमा भेटिएका यस्तै निःस्वार्थ व्यक्ति र संस्थाहरूले नै मेरो सामाजिक जीवनमा उत्साह र प्रेरणा प्रदान गर्दै आएका छन् । तपाईं र कर्ण श्ााक्य दुवै मेरा निम्ति प्रेरणाका स्रोत हुनुहुन्छ । यस्तै अभियानको प्रेरणा र रुम टु रिडका जोन उडको पुस्तक पढेपछि म लगायत केही युवाहरूले पढ्नबाट बञ्चित भएकाहरूलाई केही सहयोग गर्न सकिन्छ कि भन्ने मनसायले 'नेपाल एडुकेसन फस्ट' अभियान सुरु गर्ने निधो गरेका हौं । यसै अन्तर्गत अहिले हामी चितवनको माडीमा विद्यालय बनाउँदै छौं । यो अभियान कुनै गैरसरकारी संस्था वा दातृ निकायसँग जोडिएको छैन । न यसमा एक रुपैयाँ पनि सरकारी-प्रशासनिक खर्च नै विनियोजित छ । यो तपाईंहरू जस्तै धेरैबाट सिकेको हो र यो नाम वा यसको कामको प्रकृति कसैसँग मिल्न गएमा अहिले नै क्षमा माग्न चाहन्छु ।

जहाँसम्म 'भाइबहिनी' अभियानसँग जोडेर लेखमा मलाई बौद्धिक बेइमानको रूपमा हेर्नु भएको छ । यसबारेमा केही प्रष्ट पार्न चाहन्छु । भाइबहिनी अभियानलाई मैले कहिल्यै पनि आपmनो मौलिक अभियानको रूपमा व्याख्या गर्ने धृष्टता गरेको छैन । यही नाममा हेल्प नेपालले जस्तै अनेकौं व्यक्ति र संस्थाले अभियान थालेको मलाई थाहा छ । बूढानीलकण्ठका पूर्व विद्यार्थीहरू धेरै पहिलेदेखि भाइबहिनी बनाएर यस्तै अभियानमा क्रियाशील छन् भने अमेरिकामा बसोबास गरेका हरिमान श्रेष्ठले एक दशक अघिदेखि प्रत्येक वर्ष एक जनालाई भाइबहिनी अभियानकै नाममा पढाउने गरेका छन् र चार वर्षदेखि हेल्प नेपालले चलाएको यो अभियान यसैका केही उदाहरणहरू हुन् । मैले जानकारी नपाएका अरू पनि कयौं होलान् । प्रचार नगरिकन गर्नेहरू पनि धेरै होलान् । तपाईं र मेरो कलम र दृष्टि नपुगेका धेरै ठाउँहरू होलान् । र मैले सुरु गरेपछि मेरो नाम नलिइकन गर्नेहरू पनि प्रशस्तै होलान् । अब तपाईंको व्याख्यामा सम्भवत तिनीहरू पनि बौद्धिक बेइमान वा चोर ठहरिएलान् । 

म नेपाललाई सुन्दर र समृद्ध बनाउन सकिन्छ र त्यो नेपालीबाट सम्भव छ भनेर राजनीतिमा संघर्ष गरिरहेको एउटा युवा, कम्तीमा अरू मौका पाएका नेपालीले मौका नपाएका नेपालीलाई सहयोग गरौं भनेर आह्वान गर्नुपूर्व आफैंबाट थालनी गरेमा मात्रै ममा त्यो नैतिक धरातल रहन्छ भन्ने लागेर नै यो अभियान थालेको हुँ । यसै क्रममा एउटा अपांगता भएका बाबुकी छोरीलाई आफू अभिभावक भएर पढाउन सुरु गरेको छु । मैले यो मेरो अभियान हो भन्नुको र यसको प्रचार गर्न चाहनुको एउटा घ्येय मजस्तै अन्य युवाहरूले पनि यस्तो थालनी गरून् र त्यो एक जना व्यक्तिबाट पनि सम्भव छ भन्ने ज्ञान सबैमा हुनसकोस् भन्ने पनि हो । जसरी तपाईंहरूलगायत धेरैले थालेका कामका कारण मलाई प्रेरणा भयो त्यसैगरी मेरो यो थालनीले अरूहरूलाई पनि थप उत्साह मिलोस भन्ने चाहना हो । सबै नेपालीले बुझ्ने, सजिलो र धेरैले प्रयोग गरेको शब्दावली भएकाले सजिलोकै लागि मैले 'भाइबहिनी' अभियान भनेको हुँ । यसमा मेरो कुनै स्वार्थ छैन । असल नियतले सुरुवात गरेको यो असल काम नै हो भन्ने लाग्छ । तर यसमा हेल्प नेपालको दाबी रहेपछि म त्यो नाम छाडेको जानकारी गराउँछु, तपाईंको नाम तपाईंसँगै रहोस् । यद्यपि भाइबहिनीहरू पढाउने र त्यस्तो कार्यका लागि अरूहरूलाई आग्रह र प्रोत्साहन गर्ने मेरो अभियान भने थप उत्साहकासाथ निरन्तर जारी रहने प्रतिबद्धता व्यक्त गर्दछु । 

निश्चय पनि एउटा स्वच्छ छवि भएको स्थापित सञ्चारकर्मी र समाजसेवीले एउटा राजनीतिकर्मीलाई 'बौद्धिक चोर' भनेपश्चात् जनमत र पाठक तपाईंकै पक्षमा उभिनेमा कुनै शंका छैन । त्यसमा पनि अहिलेको दुर्गन्धित र निराशाजनक राजनीतिक वातावरणमा समग्र राजनीतिककर्मीप्रतिको आमधारणा पनि यस्तै छ । तर पनि मलाई राम्रो कुरा सिक्नका लागि कुनै संकोच छैन र यसलाई चोरी नै भन्नुहुन्छ भने पनि कुनै गुनासो छैन । कल्याणकारी कार्यले मलाई आत्म सन्तोष दिलाउँछ । समाजमा भएको नकारात्मक चिन्तनलाई सकारात्मकतर्फ रूपान्तरण गर्ने प्रयास अनुरूप मैले यस किसिमका कार्यहरूमा थप निरन्तरता दिनेछु । मेरो विचारमा यस्ता कार्य जसले गरे पनि जुन नाममा गरे पनि हुन्छ र यस्ता नाम वा काममा कुनै व्यक्ति वा संस्थाको ठेक्का रहन्छ र हुनुपर्छ भन्ने मलाई लाग्दैन किनकी यस्ता कार्य सबैका हितका निम्ति गरिएका हुन्छन् । यस्तो कार्य गर्दा तपाईंले भने झैं यो काम -अ) बौद्धिक

बेइमानी हुन्छ वा तपाईंको टिप्पणी '-अ) बौद्धिक टिप्पणी' हुन्छ यो छुट्याउने जिम्मा फेरि पनि पाठकहरूमा नै छ ।

By Karna Shakya:

२०६६ मंसिर २४ - रविन्द्र मिश्रज्यू, आजकाल म तर्क-वितर्क र वादविवाद गरेर समय खर्च गर्दिन । तर तपाईंजस्तो मेरो हितैषी मित्रले मेरोबारे केही टिकाटिप्पणी गर्नुभएको हुँदा मैले यो पत्र लेख्दैछु । हामी सबैलाई आफूले गरेको काम र योगदानबारे चर्चा गर्न मन लाग्छ, जुन अस्वाभाविक होइन । तर च्याउजस्तो उमि्ररहेको नेपालको समाजसेवाको भीडमा आफ्नो कामलाई प्रदर्शन गर्न अर्काको काँधमा टेकेर वा चढेर गर्नु पर्दैन । यो बौद्धिक बेइमानीमात्र होइन, नैतिक बेइमानी पनि हो ।साँच्चै भन्नुपर्दा तपाईंले मलाई दिनुभएको टिप्पणीभन्दा गगन थापालाई लक्ष्यित गरी लेखेको प्रतिक्रिया मलाई पटक्कै मनपरेन । किनभने नेपालमा हिजोआज सकारात्मक राजनीतिको दिवालीयापन भइरहेको छ । यस्तो अवस्थामा शौभाग्यवश गगन थापाजस्ता एउटा सक्षम युवानेता देखापरेका छन् । तपाईंजस्तो विवेकशील चिन्तकले त त्यस्ता राष्ट्रियस्तरका नेतालाई प्रोत्साहन पो गर्नुपर्ने । उनले मेरो भावना चोर्‍यो भनेर लाञ्छना लगाउनु के ठीक कुरा हो ?


देश विकास गर्ने हो भने भाषण, लेखन र केही सामाजिक क्रियाकलापले मात्र पुग्दैन, 'स्टेट्सम्यान'हरू आवश्यक पर्छ । गगन थापा एउटा स्टेट्सम्यानको रूपमा स्थापित हुनसक्ने सक्षम युवानेता हुन् । त्यस्त्ाा व्यक्तिहरूलाई हामीले प्रोत्साहन गर्नुपर्छ । जहाँसम्म उनले तपाईंको विचार चोरे भन्ने कुरा छ, त्यसमा मेरो आपत्ति छ । हुन त उनले तपाईंको विचार लिए-लिएनन्, मलाई थाहा छैन, तर लिइहालेको भए पनि तपाईंजस्तो स्वच्छ, पवित्र समाजसेवी हुन चाहनेले यस्ता कुरा उठाउन मिल्दैन । एउटा समाजसेवी त आफ्नो भावना अरूले साट्यो भन्ो खुसी पो हुन्छ त । यदि तपाईंले गगन थापाजस्त्ाा प्रतिष्ठित व्यक्तिको काँधमा टेकेर आफ्नो कार्यक्रमको प्रचार गर्न खोज्नुभएको हो भने यो धेरै दुःखद कुरा हो ।

मान्छे खान लाउन टन्न पुगेपछीपनि बेफ्वांकको लफडा कुरा गर्दै हिड्छ ! रबिन्द्र मिश्रको दिमागमा अब चाहि अलिकति बढी बोसो लाग्न थाले जस्तो छ ! यो वाईयात आरोप लगाएर यी दुइ सरल मान्छेहरुको दिमाग यो रबिन्द्र मिश्रले किन चाट्न खोजे होला ?

फेसबुकको उदाहरण दिएर रबिन्द्र मिश्रले आफ्नो "तथाकथित" बौदीकताको प्रदर्शन राम्रै
गरेका रहेछन ! के झन्डै ३ बिलियेंन डलरको मार्केट भ्यालु भएको फेसबुक जस्तो "नाफा कमाउने" कंम्पनीसंग कर्ण शाक्यको सकारात्मक सोंच नामाकरणको "फ्री" लेक्चर र गगन थापाको "फ्री" भाइबहिनी नामाकरणको सामाजिक कार्यको तुलना गर्न मिल्छ ?

लन्डनमा बसेर टन्न  पाउण्ड थापेर पत्रकारिता गरेका यी मै-हुँ मिश्रले आफुले जीवन अर्पण गरेको पत्रकारिताको क्षेत्रमा कुन चाँही नया सिद्धान्त/theory/school of thought प्रतिपादन गरे त ??????
अन्तमा यिनले त बरु  उही नेपालका भ्रष्टहरुले गर्ने जस्तो "सामाजिक सेवाको" मुखडाको झ्याली पिट्दै नेपाल फर्केको सहनाई बजाउदै हिंडेका छन  !  लाटो देशमा गाँड़ो तन्नेरी भनेको शायेद यही होला !

कर्ण शाक्यको तिर एकदम सटिक छ :-
"तर च्याउजस्तो उमि्ररहेको नेपालको समाजसेवाको भीडमा आफ्नो कामलाई प्रदर्शन गर्न अर्काको काँधमा टेकेर वा चढेर गर्नु पर्दैन ।"

 ktm valley ji

Do u know how hard it is to make a career abroad? Do u know anything about struggle and do u know how hard it is to make a name in a field?? Here u r criticizing a reporter when he raised a valid point on Plagiarism ( Intellectual Dishonesty), that almost goes unnoticed in the society like ours (in context of Nepal).

I can understand when Karna Sakya says that he doesn't like to read and haven't read a lot that is why he never knew about plagiarism..... :)

Gagan Thapa tried to divert the ball to other court by saying a lot of people are doing those kind of works but when he knew about the program and had participated in programs organized by that institution he should have mentiond the source of inspiration that would have shown his honesty.

Whether knowingly or unknowingly they are rightfully poined in the article.

About Facebook, it was used to give the general an idea about how big deal is Plagiarism in western or developed society. It is regarded as a crime and u could be sued even for using someone's idea (let's forget copying the work). 

But I don't blame u, everyone has his/her own standard and people can take things only to their own standard. ( No offence)

Have a great weekend :)

I think now i agree with Rabindra Mishra completely. Have you guys read Karna Shakya 'SOCH' book? even though the idea of the book is good and something needed in Nepal at this time, the content is really poor and i believe Rabindra when he says that Mr Shakya refered it from the other books. And he talks so much repeatedly about his love for the king, that there is no positiveness in the book. I seriouly did not like the book at all, and i agree with Rabindra that if you take an idea from an already established means, you need to put your reference.

But the same might not apply to Gagan because the 'Bhai bahini' program might not be as popular for Gagan to refer to it or it is a very common term and people can use it.

But this is a very common problem in Nepal where people steal knowledge from other sources and present it as their own, and they being the inspirational leaders should own to it.

I really applaud Rabindra Mishra for having guts to write this article against 2 great people of Nepal, I am sure he knew the consequences well.

And here comes Mr. Mishra Again in Kantipuronline:

By: Rabindra Mishra

२०६६ मंसिर २६ - गत मंसिर २३ गते मेरो स्तम्भ नितान्त व्यक्तिगतमा छापिएको '(अ) बौद्धिक बेइमानी' शीर्षकको लेखबारे कर्ण शाक्य र गगन थापा दुवैका प्रतिक्रियाहरूलाई मैले अत्यन्त गम्भीरतापूर्वक लिएको छु । सो लेखमा मैले मूलरूपमा नेपालमा बौद्धिक चोरीलाई जुन सहजताका साथ लिइन्छ, त्यसो गरिन हुन्न भन्ने प्रसंगलाई उठाउन खोजेको थिएँ, जसमा अहिले पनि म विश्वस्त छु । सन्दर्भवस त्यसका मूल पात्र शाक्य र थापा बन्न गएका थिए । केही पाठकहरूले आशंका गरेझैं कुनै पनि हालतमा मैले उनीहरूबाट भएका राम्रो कामको अवमूल्यन गर्न खोजेको थिइनँ । सो कुरा सोही लेखमा पनि स्पष्ट पारिएको छ ।

नेताहरूमा निहित 'इगो' (अहां) कै कारण राजनीति र देशले दुःख पाइरहेको बेला, 'मै ठीक' भनेर बुँदागत विवाद गर्दै जानु अत्यन्त गलत हुन जान्छ । त्योभन्दा राम्रो, म शाक्य र थापा दुवैमा पर्न गएको चोटप्रति निशंकोच क्षमायाचना गर्छु । त्यसका तीनवटा कारणहरू छन्  पहिलो, शाक्य र थापा दुवै मेरा लागि सधैं ठूलो प्रेरणाका स्रोत रहिआएका छन् । यस्तै नेपालीहरू हुन् जसले 'नेपालीले नेपालकै लागि गर्नुपर्छ भन्ने म र मजस्ता अन्य कैयौंलाई निरन्तर ऊर्जा प्रदान गर्छन् । यो म अहिले मात्र भनिरहेको छैन । मैले मेरो लेखहरूमा लेखेको र कैयौं ठाउँमा बोलेको कुरा हो । त्यस्ता प्रेरणादायी नेपालीहरूलाई चोट पुर्‍याउँदा मलाई वास्तवमैं दुःख लागेको छ । भोलि उनीहरूको चरित्र बदलियो भने निश्चितरूपमा उनीहरूप्रतिको मेरो धारणा पनि बदलिनेछ, त्यो भिन्दै कुरा हो ।

दोस्रो, हाम्रो समाज कसैले आलोचना गर्‍यो कि प्रतिरक्षात्मक भइहाल्ने समाज हो । राजनीतिदेखि लिएर साहित्य र पत्रकारितासम्म बारम्बार त्यस्तो प्रवृत्ति व्यापकरूपमा देख्न सकिन्छ । धेरै मानिसहरू अझ आक्रामक र तिक्ततापूर्ण ढंगबाट प्रतिरक्षात्मक हुने गर्छन् । सार्वजनिक काम नगरी चुप लागेर बस्ने हो भने भिन्दै कुरा, सार्वजनिक काम गरिसकेपछि त्यसको प्रशंसा र आलोचना दुवै हुन्छ जसलाई सहजतापूर्वक ग्रहण गर्नपर्छ । लेख्नेले चाहेको लेखेपछि भन्नेले पनि चाहेको भन्न पाउनुपर्छ यद्यपि त्यो विषय र सन्दर्भभन्दा बाहिर नजानु राम्रो । त्यो नै सच्चा लोकतन्त्र हो ।

तेस्रो, अंग्रेजीमा एउटा भनाइ छ, 'जज योरसेल्फ थ्रु अदर्स आइज' अर्थात् आफ्नो मूल्यांकन अरूको आँखाबाट गर । मैले मेरो गत स्तम्भको मूल्यांकन शाक्य र थापाको आँखाबाट गर्दा, सम्भवतः सो विषय जुन ढंगबाट प्रस्तुत भयो त्यसरी नहुनुपथ्र्यो । कुनै पनि व्यक्ति सही र गलतको संगम हो । त्यो प्राकृतिक नियमबाट कोही पनि पर जान सक्दैन । कोही पनि व्यक्तिले सधैं सही काम गर्नै सक्दैन । त्यसमा पनि सकारात्मक सोचको अनुयायी भएकाले आलोचनालाई सहजताका साथ स्विकार्दा सानो भइँदैन भन्ने मेरो मान्यता हो । यस अर्थमा म पटक्कै प्रतिरक्षात्मक हुन चाहन्नँ । यसबाट शाक्य र थापामा रहेको तिक्तता पखालिनेछ तथा शाक्य, थापा र यो लेखकका बीच 'यस्तो विवाद नभइदिएको भए हुन्थ्यो' भन्ने शुभेच्छुक पाठकहरू पनि खुसी हुनुहुनेछ भन्ने मैले आशा लिएको छु ।'

I agree with Mishra. Nothing is father from the truth. Why did Karna and Gagan deliberately forget to reference the source of their inspiration. That's completely a plagiarism.

But i think you know we could achieve a better result if we support others work if it has already beein initiated by another organization. If there are already organization tutoring kids then do not initiate it again but be a part of the other one, that way you can cut down the administrative cost associated with the social work as well.

Just because your intentions and work are good, does not mean it will be good to the society overall. I guess this is one reason why social initiatives are so costly and does not bring a big impact in the society. Imagine 100 different organizations helping few children each working in the same field to one big organization then working with 1000s of children, their impact could be much better with less staff, less administration and could reach out to much more.

But I guess people want to take credit that they initiated something rather than they helped for a cause.

Whether Mishra should have published the issue with these two instances in his newspaper column is debatable but since he has raised the issue, it should be taken positively. Clearly, 'Soch' was not an academic writing and, as the writer has admitted, there might have been several other shortcomings in its presentation.  However, since the author has  now been well read and widely followed, it's necessary that he become more cautious about providing his readers with appropriate sources of information or inspiration when he publishes newer editions or books in the future.  

In Gagan's case, since it was in an interview, it'll be difficult to say whether things were intentional or spontaneous.