चोरलाई चौतारो किन ?

-अजयबाबु शिवाकोटी-

कुरा आन्दोलनको हो। कुरा आफ्नै आँखा अगाडि आफ्नो सिर्जना कसैले चोरेको
कसरी टुलुटुलु हेरेर वस्नु भन्ने हो। कुरा चोरलाई चौतारो र साधुलाई सुली
दिनेकी नदिने भन्ने हो। कुरा अनधिकृत रुपमा चोरीको सामान प्रयोग गर्न
पाउनुपर्छ भन्ने हो कि, त्यस्तो गर्नेलाई कानुन अनसार कार्वाही गर्नुपर्छ
भन्ने हो।

कसैले भाँती पुर्‍याएर लेखेको गाली जो समाचार बन्नु पर्ने नै थिएन अनि
कसैले त्यस्तो कुरालाई समाचारको विषय वनाउँदैमा सत्यलाई ढाक्न पनि त
सकिँदैन। अनि विषयमा कुनै नेताको नाम जोडेर राजनीतिक रङ दिएर कमजोर वनाउन
खोज्नु अनि त्यसमा अनेक तरहका प्रतिक्रिया लेख्दैमा पनि सत्य डग्दैन,
किनकी सत्य कुनै समय कमजोर जस्तो देखिएला तर सत्य हार्दैन यो मेरो
विश्वास हो। सत्यलाई हराउन जतिसुकै तानावाना वुनेपनि, जतिसुकै हर्कत र
नाटक गरेपनि आखिर जीत सत्यकै हुन्छ, भलै त्यसले विजयी हुन अनेक कष्ट र
हण्डर खानु किन नपरोस। हो आज म मेरो आफ्नो सिर्जना र सम्पतिको रक्षाको
लागि उभिँदा यस्तै अनेक हण्डर कठिनाई खानु परेको छ। मैले कहिल्यै खेप्नु
नपरेको आरोप पनि खेप्नु परेको छ, अनि मलाई चिन्दै नचिनेका व्यक्तिहरुले
पनि त्यसमा प्रतिक्रिया जनाएर सायद सन्तोष व्यक्त गरिरहनुभएको होला। यदि
कसैले काठमाडौका एसपी रमेश खरेलका नाममा माई संसारमा प्रकाशित भएको
खुल्लापत्र हेर्यो भने उसले एकपटक पनि नसोची मलाई गाली नै गर्छ होला।
मानौ म यो देशको सवैभन्दा ठूलो खुंखार अपराधी र गुण्डा हो। र पत्रलेखक
अनेक डर धम्की र यातनावाट पीडित छ र उसका बोल्नलाई मुख थुनिएका छन्
लेख्नलाई हात बाँधिएका छन्। ऊ पूरै दुधले धोएको प्राणी हो।

तर कथाको अर्को पाटो माई संसारले मसँग जोडिएको विषयमा मलाई एकपटक पनि
नसोधि जुन समाचारको रुपमा कुराहरु वाहिर ल्याएको छ। त्यसको पछाडीको कुरा
भने अर्कै छ। वहशमा आईसकेपछि विद्धत पाठकहरुलाई यो विषयमा थप प्रष्ट
पार्न जरुरी देखिएकोले मैले यो लेख्दै छु सायद तपाईहरुले यो पक्कै पढ्नु
हनेछ।

म पेशाले पत्रकार हुँ। मैले २०५७ सालदेखि पत्रकारीता शुरु गरेको हुँ।
२०५८ सालदेखि मैले टेलिभिजन पत्रकारीता शुरु गरेको हुँ। मैले पत्रकारीता
शुरु गरेको एक वर्षमै नेपालमा राजनीतिक उथलपुथल तीव्र रुपमा शुरु भएको
थियो। दरवार हत्याकाण्डदेखि जननिर्वाचित सरकारको विघटनका कुराहरु यसै
विचमा भएका थिए। राजाले २०५९ को असोजमा शाही सम्वोधनमार्फत निर्वाचित
सरकार विघटन गरेर शासन सत्ता हत्याएपछि राजनीतिक दलहरु ढिलो गरी सडकमा
आन्दोलनका लागि गएका थिए। त्यस समयमा राजनीतिक दलहरुले शुरु गरेको
आन्दोलनको समाचार संकलन मेरो जिम्मेवारीमा आउथ्यो। त्यसै समयमा हो,
रत्र्नपार्कको अखिलको कार्यालय रहेको रातो घरमा प्रहरीले प्रवेश गरेर
अखिलका र एमालेका नेताहरुलाई मरणासन्न हुनेगरि पिटेको थियो। त्यो दृश्य
मैले वडो जोखिम मोलेर खिचेको थिए। त्यस समयमा प्रहरीको पिटाई खानेलाई
त्यहाँ मेरो भुमिका अहिले पनि सोध्दा थाहा हुन्छ। त्यो दृश्य टीभीमा
देखेपछि आक्रोशित आन्दोलनकारीहरु भोलिपल्ट आन्दोलमा ह्वात्तै वढेका थिए।
त्यतिखेर आन्दोलनको अग्रमोर्चामा हुनेहरुले पक्कै त्यो बिर्सेंका छैनन
होला। सायद देशमा नभएकाहरुले पनि सन्चारमाध्यमवाट थाहा पाएका होलान।

जतिखेरदेखि मैले पत्रकारीता शुरु गरे मेरो विषयवस्तु सडक नै भयो। सडकले
नै मलाई सवै सिकायो अनि दियो पनि। मेरो जान पहिचान, नाम, दाम अनि रोग
पनि त्यही सडकले दियो। त्यहि सडकले मित्र दियो अनि त्यहि सडकले दुश्मनी
। अहिले पनि म त्यहि सडकले दिएको एउटा अनावश्यक झमेलासँग सामना गर्दैछु
तुलसी भण्डारीको रुपमा। जो हामी यहां आन्दोलनका वेला सडकमा
अस्पतालहरुमा प्रहरीका अश्रुग्यासले लाठीले पिडीत भईरहँदा सात समुद्रपारी
सपनाको संसारमा रमाईरहेको थियो होला। जो त्यहि आन्दोलनको विषय आफ्नॊ
कमाई खाने विषय हुन सक्छ भनेर वसिरहेको थियो भन्ने यतिखेर लाग्छ। आज
उसैको हर्कतका कारण सवै काम छोडेर यहि विषयको पछि लाग्नुपर्ने अवस्था
आएको छ।

म आन्दोलनमा जन्मेको पत्रकार हुँ। मैले सडकमा आन्दोलन देखे र भोगे पनि।
त्यसैले त्यतिवेला मैले सोच्ने पनि आन्दोलन नै थियो। तर तत्कालीन
राज्यव्यवस्थाले आन्दोलनलाई निस्तेज पार्ने कसम नै खाएको थियो। यसलाई
खराव रुपमा चित्रित गर्ने प्रयास गरेको थियो। तर त्यसको विरुद्ध गएर
आन्दोलनको पक्षपोषण गर्ने जिम्मेवारी हामी जस्तै जुझारु युवाहरु जो धेरै
स्वरुपमा आन्दोलनका मोर्चामा थिए, उनीहरुको काँधमा थियो। त्यही समयमा
मैले पनि आन्दोलनको कुरालाई नेपाली डायस्पोराहरु र अन्र्तराष्ट्रिय
समुदायमा पुर्याउनु पर्छ भनेर मेरो आफ्नै व्यक्तिगत साधन स्रोतको परिचालन
गरेर दुईवटा डकुमेन्ट्री वनाएको थिए। पहिलो ‘झलक’ जो पत्रकार उषा
तितीक्षुसँग मिलेर भने, दोस्रो ‘आन्दोलन जारी छ’। ती दुई डकुमेन्ट्री
नेपाली लोकतान्त्रिक आन्दोलनको वारेमा जनमत वनाउन खुवै प्रयोग भएको थियो
। विदेशमा जाने नेपालीहरुले पनि त्यसलाई देखाउन लिएर जाने ईच्छा राख्दा
मैले त्यस समयमा विना हिच्किचाहट उपलव्ध गराउँदै आएको थिए। ‘आन्दोलन
जारी छ’ डकुमेन्ट्री अमेरिकाको विदेश मन्त्रालयमा त दुईपटक देखाईएको
भन्नॆ त्यहाँ देखाएर फर्कनुभएका दिनेश प्रसाईले वताउनुभएको थियो।
संयुक्त राष्ट्रसंघीय मानवअधिकार उच्चायुक्तको कार्यालय जेनेभामा
अधिकारकर्मी गोविन्द वन्दीले देखाउनुभएको थियो।

२०६० वैशाख र २०६१ चैत्रमा तयार गरेका दुवै डकुमेन्ट्री नेपाली
आन्दोलनको वारेमा जिउँदा दस्तावेज थिए। त्यसैले यी मन पराईएका थिए।
काठमाडौंको सडकका आन्दोलनका दुर्लभ दृश्यहरुलाई कैद गर्दा म धेरैपटक
प्रहरीको कष्टडीमा पुगेको थिए। मेरो क्यामेरा प्रहरीले दुई नम्वर गण
नक्सालमा लगेर फुटाइदिएको थियो। हेर्नुस् यो लिंक
http://demrepubnepal.blogspot.com/2005/04/changing-gears.html तर
मेरो आन्दोलनप्रतिको मोह घट्न सकेको थिएन। तत्कालीन समयमा मिडियामा जान
नसकेका आन्दोलनका दृश्यहरु मैले कैद गर्दै गएको थिए जसलाई मैले पछि मेरो
डकुमेन्ट्रीमा समेटेको थिए। जुन समयमा मैले ‘आन्दोलन जारी छ’ वनाए त्यस
समयमा मैले आफ्नो नाम समेत खुल्ला रुपमा राख्न नसक्ने अवस्था थियो।
हेर्नुस् यी लिंकहरु
1. http://www.tras.ca/filmfest/2006.html
2.http://www.utoronto.ca/townhall/dec05_events.html
3.http://www.yorku.ca/ycar/YCAR%20Update,%20Issue%2033,%20November%2025,%202005.htm

नेपालमा वनाउन सुरक्षाको दृष्टिले अप्ठ्यारो भएपछि मैले नयाँदिल्ली गएर
वनाउने निधो गरे जुन समय अधिकारकर्मीहरु दिनेश प्रंसाई ,शेरा तामाङ, अनिल
भट्टराई , गोविन्द वन्दी, प्रदिपशंकर वाग्लेहरु पनि दिल्लीमा नै
हुनुहुन्थ्यो। उहाँहरुको सहयोगमा मैले डकुमेन्ट्री तयार गरे। आफ्नो
पुरा नाम राख्दा कार्यक्षेत्रमा अप्ठयारो हुन सक्ने भन्दै छद्म नाम SUBA
राखियो। जुन मैले त्यतिवेला प्रयोग गर्ने नाम थियो। उक्त
डकुमेन्ट्रीमा प्रयोग भएको ईमेल ठेगाना जुन मैले अहिले पनि प्रयोग गर्दै
आएको छु। हेर्नुस् यो लिंक

http://sajha.org/sajha/html/openthread.cfm?StartRow=31&PageNum=2&forum=300&threadid=24632

यसरी एउटा डकुमेन्ट्रीको काम भुमिगत रुपमै सकाइएको थियो एउटा
उद्धेश्यको लागि। लगत्तै प्रसाईजीले सो डकुमेन्ट्रीलाई आन्दोलनको
प्रचारको लागि अमेरिकामा देखाउन लाने हुनुभयो। वुढानिलकण्ठका पूर्व
विद्यार्थीहरुको संस्था सेव्सले उहाँलाई त्यस डकुमेन्ट्री देखाउन खुवै
सहयोग गरेको थियो। हेर्नुस् यो लिंक

http://demrepubnepal.blogspot.com/2005/05/dinesh-prasain-tour-report.html

उहाँ अमेरिकामै भएको वेला नै प्रहरीले मलाई आन्दोलनको दृश्य खिच्दै
गरेको आरोपमा पक्राउ गरि नक्सालस्थित दुई नम्वर गणमा ल्याएर राखि मेरो
क्यामेराको लेन्स विगारेर पठाएको थियो। त्यसपछि क्यामेरा किन्न सहयोग
स्वरुप भनेर उहाँले नै १५ डलरको दरमा त्यस डकुमेन्ट्रीको सीडी विक्री
गराउन पहल गरेको कुरा पछि उहाँले मलाई वताउनुभएको थियो। म यहाँ पक्राउ
परेर क्यामेरा विगारीदिदा उहाँले सन् २००५ अपि्ल २९ शुक्रवार डेमाक्रेसी
फर नेपालमा ‘आन्दोलन जारी छ’ वनाउने अजय शिवाकोटी पक्राउ परेको कुरा
लेख्नुभएको छ। आन्दोलनका क्रममा पक्राउ परेका विद्यार्थी नेता गगन थापा
रिहाई भएपछि अमेरिका जानुभएको थियो। उहाँले पनि त्यो डकुमेन्ट्री
अमेरिकामा धेरै ठाउँमा देखाउनुभएको थियो। हेर्नुस् यो लिंक

http://sajha.org/sajha/html/openthread.cfm?StartRow=31&PageNum=2&forum=300&threadid=24632

त्यस समयमा अमेरिकामा लिभिङ अफ जोगीमारा, भेडाको उन जस्तो, नुमाफुङ र
मेरो डकुमेन्ट्री ‘आन्दोलन जारी छ’ विभिन्न डकुमेन्ट्री फिल्म फेस्टिवलमा
देखाईएका थिए।

यी सवै कुराको जानकार तत्कालीन समयमा अमेरिकामै वस्ने एकजना तुलसी
भण्डारी भन्ने व्यक्ति, उनका एकजना साथी र आन्दोलनका क्रममा मैले पनि
चिनेका सुदिप जानामार्फत मकहाँ आईपुग्छन्। डकुमेन्ट्री वनाउने सौख
वताउने उनले मेरो डकुमेन्ट्री आन्दोलनको प्रर्वदनका लागि अमेरिकामा
देखाउन लाने ईच्छा गरे। सुदिपको विश्वासमा मैले उनलाई डकुमेन्ट्री
डीभिमा राखेर दिए। उनले अमेरिकामा एउटा मुस्केगन डकुमेन्ट्री फिल्म
फेस्टिवलमा देखाउने समेत वताएर लगेका थिए। सन् २००६को शुरुवातको कुरा
थियो त्यो। तर उनले अमेरिका पुगेको लामो समयसम्म पनि कुनै सम्पर्क
गरेनन्।

अचानक सन् २००६ फेव्रुअरी ७मा सुदिप जानालाई उनले अत्यन्त जरुरी भन्दै
एक मेल लेख्छन, जुन सुदिपले मलाई फर्वाड गरेको इमेलवाट पनि वुझन सकिन्छ।
उसले त्यो इमेलमा मेरो डकुमेन्ट्रीको वारेमा कुरा गरेका छन्। त्यहाँ
उनले मेरो डकुमेन्ट्री मुस्केगन डकुमेन्ट्री फिल्म फेस्टिवलमा ४० कलेज
डकुमेन्ट्रीमा उत्कृष्ठ ८ भित्र परेको र कोडाकको तर्फवाट ५०० डलरको गिफ्ट
सर्टिफिकेट पनि पाएको वताएका रहेछन्। पछि उनले त्यहि ईमेल ठेगाना
tulsibhandari@yahoo.com वाट पटक पटक मेरो ईमेलमा संवाद तथा मेल गरेका
छन्। सोहि महिनाको १४ तारीखमा मलाई मेरो डकुमेन्ट्रीले पुरस्कार प्राप्त
गरेकोमा वधाई समेत दिएका छन्। र मलाई त्यो पुरस्कार कसरी उपलव्ध गराउन
सक्छु भन्दै औपचारिकता पुरयाएका छन्। तर त्यो पुरस्कार अहिलेसम्म न मैले
पाए न त त्यसपछि उनी सम्पर्कमा नै आए। त्यस समय उनले मेरै डकुमेन्ट्री
देखाएर उनले वनाएको भनिएको नयाँ डकुमेन्ट्री वीनेथ एभरेष्टका लागि रकम
संकलन गर्न समेत सन् २००६ फेव्रुअरी २८मा विशेष प्रदर्शनी गरेका रहेछन्।
अर्वाड विजेता डकुमेन्ट्री भन्दै उनले त्यहाँ रकम संकलन गरेका छन्।
प्रमाणको रुपमा मैले ती इमेलहरु समेत प्रहरीसमक्ष पेश गरेको छु।

मसँग सम्पर्क टुटेको तीन वर्षपछि सन् २००९मा आएर उनले असम्वन्धित तेस्रो
पक्षसँग स्विकृती लिएको भन्दै मेरो डकुमेन्ट्रीको दृश्य अनधिकृत रुपमा
राख्छन्। अझ भनौ चोर्छन। मसँग एक शव्दपनि नसोधि उनले कपीराईटको ठाडै
उलंङघन गरेको कुरा करिव डेढ महिना अघि खुल्न आयो। कोक्याप भन्ने
सँस्थाले लेखेको ईमेल देखाएकै भरमा उनले ति दृश्यहरु प्रयोग गरेका छन्।
जुन सँस्थाले उक्त डकुमेन्ट्री आफ्नो नरहेको स्विकार प्रहरीकहाँ गरिसकेको
छ। भण्डारीले त्यसलाई कोक्यापले वयान फेरेको आरोप लगाएका छन्। हुन त
उनले उनलाई सहयोग नगरेका सवैलाई आरोप थोपरेकै छन्। त्यसका लागि उनले जुन
स्तरको नाटक रच्नुपर्नेहो त्यो पनि गरेकै छन्।

भण्डारीले डकुमेन्ट्री वनाई विभिन्न ठाउँमा देखाईसकेर नेपाल आएका रहेछन्। नेपालमा
पनि करिव १० ठाउँमा देखाईसकेका रहेछन्। क्षेत्रीयस्तरमा पनि
डकुमेन्ट्री देखाउन जाने तयारी गर्दै गर्दा एकजना उनका स्वयंसेवक भएर जान
तयार भएको भाईले मलाई कन्चनपुर जान लागेको वताएपछि मैले सोधखोज गर्दा
डकुमेन्ट्री देखाउन जान लागेको जानकारी दिए। र पछि कुन डकुमेन्ट्री भनेर
सोध्दा उनले डकुमेन्ट्रीको वेभसाईट देखाए। सो एड्रेसमा गएर हेर्दा
डकुमेन्ट्रीको प्रोमोमा मैले वनाएको डकुमेन्ट्रीको दृश्यहरु देखे।

त्यसपछि मैले तत्काल तुलसीलाई फोन गरेर छलफल गर्नको लागि वोलाए। उनी पटक
पटक मेरो अफिसमा छलफलको लागि आए तर डकुमेन्ट्रीको स्क्रिनिङ रोक्न भने
अटेर गरिरहे। तर पटक पटकको आग्रह पछि उनी पहिलो् पटकलाई भने रोक्न तयार
भए। तर कोक्यापले दिएका कारण मात्र आफुले प्रयोग गरेको भनेर एकोहोरो
जिद्धी कसिरहे। तर मवाट लगेर कोक्यापसँग किन स्विकृतिको लागि गएको भन्ने
प्रश्नमा भने उनको जवाफ जहिलेपनि टार्ने नै हुन्थ्यो। आन्दोलनको समयमा
सडकमा ज्यानको वाजी लगाएर आन्दोलनमा लागेका गगन थापा जस्ता नायकहरु र
सडकलाई नै आफ्नौ कर्मक्षेत्र वनाएका म जस्ता व्यक्तिको तेजोवध गर्न उनी
त्यसपछि नियोजित रुपमा लागेका रहेछन् भन्ने कुरा उनका पछिल्ला हर्कतहरुले
पुष्टि हुन्छ।

तपाई विद्धान पाठकहरुलाई मैले यो पनि स्पष्ट पार्नै पर्ने हुन्छ मैले
खिचेको दृश्यमाथि अधिकार स्थापित गर्ने कुरा गरिरहँदा उनलाई तीनवटा
विकल्प दिएको थिए। पहिलो, प्रयोग भएको दृश्य वरावरको क्षतिपूर्ती
दिनुपर्ने, दोस्रो उत्पादन गरिसकेका सीडी तथा डिभीडीहरु नष्ट गर्नुपर्ने
र विक्री वितरण भएको आधारमा क्षतिपूर्ती दिनुपर्ने र तेस्रो विकल्पमा
मैले भण्डारीलाई आउने दिनमा मेरो प्रयोग भएको दृश्यहरु हटाउने र विक्री
भईसकेको आधारमा क्षतिपूर्ती दिनुपर्ने प्रस्ताव राखेको थिए। तर उनी
तीनवटै विकल्पमा छलफल गर्न राजी भएनन् वरु उल्टै मलाई प्रभावित पार्ने
अनेक प्रपन्चमा नाटक रच्न ब्यस्त रहे। उनले आरोप लगाएका नेपाली
काँग्रेसका नेता तथा उनले आफ्नो डकुमेन्ट्रीमा अन्र्तवार्ता लिएका गगन
थापाकहाँ समेत मलाई प्रभावित पार्नलाई भनसुन गराउन पुगेका रहेछन्।

थापाले समेत उनलाई दुवैजनालाई आपसी छलफलमा कुरा मिलाउन सुझाव दिएको
वताउनुभएको थियो। तर उनलाई सहयोग नगरेको आधारमा थापालाई उनले सामान्य
ईज्जत दिन पनि कन्जुस्याई गरेका छन् र आफ्नै डकुमेन्ट्रीमा अन्र्तवार्ता
गरिएका पात्रको वेइज्जत गरेर आफ्नै र डकुमेन्ट्रीको समेत कद घटाएका छन्।
हुनत चोरीको डकुमेन्ट्री भनेर कद पहिला नै घटीसकेको थियो। विभिन्न
अधिकारवादी संस्थाहरुले चोरीको विषय भन्दै कार्यक्रमवाट हात झिकिसकेका
थिए। पोखरामा ईन्सेक, मानवअधिकार आयोग र एड्भोकेसी फोरमले उनको
कार्यक्रममा गरेको सहयोग रोकेर कार्यक्रम नै स्थगित गरेका थिए।

जहासम्म उनले मेरो डकुमेन्ट्री अर्कै पक्षसँग अनुमति लिएर राखे भनेका छन
त्यसैमा नै मेरो आपत्ति हो र त्यसैमा नै उनको वदनीयत देखिन्छ। जुन समयमा
म जीवन र मृत्युको दोसाँधमा थिए। म मृत्युसँग जुध्दै थिए। करिव एक
वर्षको अस्पताल वसाईको क्रममा उनले वदनीयतपूर्ण ढंगले त्यसरी स्विकृती
अर्कै सँस्थावाट लिएको देखिन्छ। कुरा एक फे्मको होस वा एक मिनेट वा ९०
मिनेट नै किन नहोस। चोर चोर नै हुन्छ। जुन कुराको सन्र्दभमा कोक्यापका
सम्वन्धित पक्षले प्रहरीकहाँ आफुहरुलाई मीसगाईड गरिएको वताईसकेका पनि छन्
। त्यति हुँदा हुँदै पनि आफ्नो गल्ति स्विकार्नुको साँटो मलाई उल्टो
कानुनी उल्झनमा उल्झाई राख्ने नियतले मेरो विरुद्धमा विभिन्न षडयन्त्र
गरेका पछिल्ला उनका गतिविधिले पुष्टि भएको छ। पटक पटक फोन गर्ने, आधा
कुरामै फोन राख्ने, म देखाउँदै छु के गर्न सक्छस गर भन्ने, मीस कल गर्ने
गरेर उनले मलाई मानसीक रुपमा प्रताडीत गर्दै आएका थिए। ती सवै कुरा उनको
रकमी चाल रहेछ। जव उनले मलाई अती हैरानी पारे त्यस समयमा मैले उनलाई
फोनवाटै विषयको निक्र्यौल नभएसम्म फेरि पनि देखाउने कुरो गरे राम्रो
हुन्न सम्म भनेकै पनि हो। तर त्यसलाई रेकर्ड गरि उनी मेरो विरुद्धमा
उल्टो जाहेरी दिन पुगेका थिए। जसको आशय थियो मैले दायर गर्न लागेको
कपीराईटको मुद्धालाई कमजोर पार्नु। जव स्थानीय प्रसासनले पनि त्यो कुरो
वुझ्यो मलाई सफाई दियो तर त्यसलाई उनले जसरी राजनीतिक रङ दिने प्रयास
गरेका छन् त्यो उनकै वौद्धीक दरिद्रता वाहेक केहि पनि होईन। वरु मैले
कानुनी प्रकि्यामा जानु अघि गरेको सवै प्रयासलाई उनले ‘अन ल फुल डिमाण्ड’
भन्दै प्रचारमा उत्रिए।

हो मैले आफ्नो कामको मात्र जस खोजेको हुँ। मलाई कसैको कर्ममाथि ईष्र्या
गर्नुपर्ने र त्यसको भाग खोस्नु परेको छैन र त्यस्तो गर्नु पनि नपरोस।
तर आफ्नो अधिकारको लागि भने जस्तोसुकै त्याग गर्न पनि म तयार छु , त्यो
मैले सिकेको कुरा हो। त्यसका लागि जस्तोसुकै जोखीम पनि किन मोल्नु नपरोस।
भण्डारीले म माथि आरोप लगाईरहँदा म माथि उनका मान्छेहरुले असनमा एक
साँझ हातपात गर्ने प्रयास समेत गरेका थिए। तर स्थानीय बासिन्दाहरुको
अवरोधका कारण म जोगिए। तर पनि म अविचलित रहि अघि वढ्ने प्रतिवद्धता
व्यक्त गर्दछु जवसम्म मेरो अधिकार स्थापित हुन्न। यो यस्तै कपीराईट
अधिकारका लागि जाग्न सक्ने माध्यम वन्ने आशा समेत मैले लिएको छु। अनि
कपीराईटको अधिकारको लागि कति धेरै संवेदनशिल छन् ,विदेशीहरु तपाई विद्धान
पाठकहरुले त्यसको वारेमा पक्कै जानकारी राख्नुभएकै होला। त्यसैले यो
विषयलाई कपीराईटको चोरीको विषयको रुपमा मात्र वुझ्दा नै उपयुक्त हुन्छ।
यसमा नेता तथा प्रशासनको नाम जोडेर राजनीतिक रङ दिने प्रयास भनेको
भण्डारीको चलाखी मात्र हो।

उनले कहिले कति जना, कहिले कति जना भनेर मेरो सहकर्मी साथीहरुलाई
गुण्डाझै देखाउन खोजेका छन् र मलाई पटकपटक हातपात गर्न खोजेको आरोप समेत
लगाएका छन्। त्यो समेत आफैमा झुटको खेती हो। वरु उल्टै मलाई भण्डारीले
आफु चुरा लगाएर नवसेको भन्दै तलाई जहाँ पनि ठीक पार्ने धम्कि दिने गरेका
थिए जुन मैले प्रहरीकहाँ समेत जानकारी गराएको थिए। त्यति हँदाहँदै पनि
चोरीको आरोपीत र अदालतले पनि धरोटीमा छोडिएका नीज भण्डारी आफुलाई वचाउन
अनेक प्रलाप गर्दै हिड्न थालेका छन्। आफुलाई चोख्याउने अनेक षडयन्त्र
वुन्दै हिड्न थालेका छन्। देशका जिम्मेवार विभिन्न व्यक्तिहरुलाई समेत
घिनलाग्दा आरोप लगाउँदै हिड्न थालेका छन्। आफु वाहेक सवैलाई दोषी देख्ने
आफुलाई सहयोग नगर्ने सवै दोषी देख्ने चस्मा पहिरिएका कारण भण्डारीले
सवैलाई आरोप लगाईरहेका छन्। यसको सोझो अर्थ हो विषयलाई अन्तै मोड्नु र
ध्यान अन्तै केन्द्रित गराउनु। जंगलराज आएको छैन र कानुनी राज अझै वाँकी
छ भने मैले पक्कै पनि न्याय पाउने छु, त्यसमा तपाईहरुको पनि साथ सहयोग र
शुभेच्छा पक्कै पनि पाउने नै छु। पक्कै पनि चोरलाई चौतारो र साधुलाई
सुली हुने छैन।
२०६७/९/१७
http://www.mysansar.com/archives/2011/01/id/16007

prakash joshee
January 1st, 2011 at 8:17 PM · मुख फर्काउनुस्
Flag this message
Re: Documentary Archival Footage.
Friday, April 17, 2009 3:45 AM
From:
“COCAP”
View contact details
To:
bijayjackson@gmail.com, tulsibhandari@yahoo.com
Cc:
“deepak cocap” , “Bishnu Bahadur Khatri” , “coordinator cocap”
Dear Bijay and Tulasi jee,

First of all, I would like to appreciate your work.

You can use the footage. Needless to say, you will clearly mention COCAP’s name as a resource in your film.

Good luck!

Best,

Madhab

On Mon, Apr 13, 2009 at 11:59 PM, Bijay Kumar Son wrote:

April 13, 2009

Madhav Bastakoti

Program Manager

Collective Campaign for Peace (COCAP)

Anamnagar 32, Kathmandu, Nepal.

RE: Documentary Archival Footage.

Dear Madhav Ji:

I am a Nepali student at Grand Valley State University in Michigan.

Since 2005, I have been filming Nepal’s Maoists’ insurgency, citizens’ movement with a particular focus on human rights struggle and issues in Nepal. Currently, I am in the post-production stage of the one and half hour long documentary film titled – Beneath Everest.

Beneath Everest, schedule to be released in July 2009, intends to advocate for the Nepal’s human rights and to contribute in the peace process. The film will particularly stress on the non-violent approaches in the social justice movements.

We have come across the COCAP produced short documentary entitled “ Aandolan Jaari Chha” and also the compiled clips from the street protests titled as“ Jhalak”.

As Bijay K Son, one of our members of our crew, has forwarded our request to your attention earlier, if possible, we want use few minutes (two to three minutes) of the footage from your productions stated above.

As the director and producer of Beneath Everest, I would like to request for your permission to ‘use’ about two to three minutes of the footage from your production. I assure you that we will give the credit for COCAP for its support in our film. Also, we will make a reasonable compensation as a contribution to COCAP upon our capacity.

I am very optimistic that COCAP would grant my request and encourage us for the common cause of human rights and peace.

I am looking forward to hearing from you soon. Since we are at the crucial stage of the editing, I would highly appreciate your response at your earliest convenience.

Sincerely Yours’

Tulasi Bhandari

Director- Beneath Everest

1647 East Fulton

Grand Rapids, MI 49503

646-724-0148
tulsibhandari@yahoo.com

—
Bijay Kumar Son [ Jackson]
CANADA, ALBERTA,CALGARY CITY
18 Marwood Circle
Cell : 14038310231
E-mail : bijayjackson@gmail.com

–
Madhab Bastakoti
Program Manager
Collective Campaign for Peace (COCAP)
P.O.Box : 15142 KPC 1010
Anamnagar – 32, Kathmandu
Nepal
Phone : 977-1- 4265143/4260498
Fax : 977-1- 4260498
E-mail : info@cocap.org.np
Website : http://www.cocap.org.np

(Note: Copied it from mysansar)

मित्र हरु, के यो भंडारी  ले चोरेकई हो त? कानून ले के vanchha ? भंडारी ले कॉपी राईट violate  गरेकई हो त ?

Your thoughts will be appreciated.

khai k khai k......dubai jana sahi bhanchhan...aba kasari faisala garne?? baru bhandari babu US bata padera janu bhayeko raichha...uhako barey ma US ka saathi haru lai taha hola. feri ek choti middle east ma nepali ko side ma bolda pani 2 din jati jail haleko raichha transit ma.

ke ho yo ???????? jathaa haru this is sajhaaa not a judge judy programme...............gedaaa ko documentry !!!!!!! take it to the court not sajha.

Whats your stance on this srijana?

Pichas Bro,

I do not know about film or documntary making.

But, in publication we use a lot of some body else data (with reference).

So, I have no idea in this case.

Well i read your replies on other thread and you are personally unhappy that kharel was not promoted. But tulsi claims that he got permission from ajaya by email... I dont think the court will consider email as proof ...

म अजय र तुलसी को ठीक भन्ने बिषयमा बोल्न चाहन्न तर पिचासले भनेको एउटा कुराको बिषयमा केही भन्न चाहन्छु, बिकास थापाको केशमा ईमेल प्रमाण हुने तर अरुहरुको केशमा ईमेल प्रमाण नहुने भन्ने हुन्छ र? 

We have two different case here. Bikash email was managed by kantipur IT department ( but gmail ) and maybe monitered . But in ajay and tulsi's case email sent and received cant be traced and tracked unless yahoo stands and proves its validity( which is very unlikely). But bikash email was traced and validated by kantipurs IT department

मलाई एउटा कुरा के भन्न मन्लग्यो भने चहे त्यो अजय होस् वस तुलशी, दुबइ जना पत्रकारिता र मनब अधिकारको नाम बेचेर देशको तरल राजनीति अवस्था को फाईदा उठौन्दै, देश डुबाउनै लागेको तथाकथित गणतन्त्र र नयाँ नेपालको अफुलाई पक्षपाथी को रुपमा प्रस्तुत गर्ने, भारत गएर बिदेशिको आढमा अतिरन्जित तवर्ले documentary बनाइ फोस्रो वाहा वाहा लुत्ने र  NGO को स्वार्थ लिप्साको लागि देशको बेज्जत गरी अफुलाई पानीमाथिको ओभानो बन्नखोज्ने कुचरित्रनै हुन। यस्ता मान्छेहरु नेपाल आमका सत्रुहरुनै हुन।

You rock "SHANTIPRIYA".  Answer bhaneko yesto po hunu parcha. Yo sab khali drama ho, tapai hami jasta lai murkha banaune,

Mukhya, thanks for liking my comments.

Unfortunately, we have lost our ability to understand real issues. We have forgotten who we are. We have so much of biasness that if one does not belong to at least one political party, that is considered noone or no Nepali. Independent thinking, rational analyses based upon our national interest have become a least interested topic, if someone does that he will be tagged either as a “mandale” or “regressive force”. People like me,  who lived in Panchayt era, walked freely in the night, did his job honestly without fear of anything, got raised thanks to his parents hard work and honesty have more reason to criticize this so called “ democracy” than those who have more reason to applaud this system-who become rich overnight!

For example, had Baburam Bhattarai or Upendra Devkota (liked many toppers who got Colombo plan and other scholarships) not born in that “authoritarian period - panchayat era”, and born in this “democratic era” they would not have been what they are. You decide in which period there was/is a system?  I can go on and give many example, but for those, just list the achievement and lost of panchayat time vs post panchayat, you will know by yourself.

Btw, how many Boeing does NAC have now?-ONE and before democracy oh shittt “ it is more than a dozen ” …. now it has become an once upon a time story, thanks to your visionary leaders! And please do not repeat same old cliché that we are in transition period, I feel like putting red hot iron rod in those mouths who say this shit.

And people like tulshi or ajay are just few of the many byproducts of this system. who is good who is bad would that even worth a question?

@ Shantipriya,

 

Agreed on some of your points that we need to be unbiased while talking about national interest but at the same time it suprised me you got stuck with panchayat system. People supported multiparty system or democracy with the hope that it will make the living standard of Nepalese people better, bring development and peace in country. There is no doubt that panchayat era was better than 20 years of mutliparty system in some aspcets, but ahat wasn't also flawless. Do you think we need to return back to panchayati system again? Our approach should be looking for better system not the less bad. Less bad doesn't mean good. Right now, I don't believe any political party  we have nor I believe on single political leader, but I still expect that this state of anarchy and chaos will be over soon and don't want to see panchayat system or monarchy in Nepal any more. 

Did anybody read the part about sending the email to an authority who didn't own the right to the clip??

The fact is, a no-name personality has imposed a serious accusation on big names, Ramesh Kharel and Gagan, and reading stories from the both side it doesn't appear that accusation to be warranted.

 Damn it, Shantipriya, now you are taking yourself too seriously.



So, you think Baburam and Upendra Devkota were born in Panchayat system and so there are where they are. But no one born in democratic system are not where these two are. 



Now do the math. Democracy came in 2046. The people born after that would be at most 21 years old. 



Using your logic, Rana Shashan must be the greatest system, giving birth to great minds such as Laxmi Prasad Devkota and Gopal Prasad Rimal etc etc.



Stop defending Panchayat or any autocracy. In any case, I hate to tell you that giving birth to the like of Baburam is not exactly the point of defense.

@ GT,



The systems we have now supposed to be better than panchayat- but is it really better? As it is often protrayed, panchayt and king's rule were worst era, if that is the datum of worst system -where are we now ? above or below? - Please let me know what respect it is better than before. I am not amongst those who gets carried away with lofty jargon of political leader. I like to see things from objective point of view than the utopian philosophy behind any " ism". Nor I am proposing we should return back-but I am more concerned with where we are heading to?  Now, we are more divided than ever-have we learnt the lesseon from Yugoslavia, or African nations?



GT, Please give me are we better than before in these respect-



1. Rule of Law/ crime/ impunity/Security-

how many country had endorsed nepal as a " shanti chetra" and now how many would endorse nepal as exactly opposite, many more right?

2. Curruption and number currupted leaders/action against them

( PS Bharat Gurung and D B Lama were convicted and sent to jail in panchayat era, Nepali Congress gave clean chit)

2. Tourism/Hotel Business/ Airlines (How many boieing do we have?) ( hotel sherpa closed, hotel narayani closed, hotel blue star closed, these all were operating good before 2046)

3. Privatization of Industry ( Bansbari Chala Jutta ( ma garible chala ko juatta easily afford garna sakthen/ Bhrikut Paper Mills (mainle sasto ma kapi kinna sakthen) Sajha Yatat ( ma sasto ma japanese bus chanda sakthen) , Hima Cement I can go on and on)

4. Foreighn Policy/Protocol ( Oh yeah queen elizabeth visted nepal in panchayet, any big deal? Now her not even an ass wiper is friend PM-How many head of the state of prominent country  visited Nepal? after democracy?)

5. Foreighn Trade/Deficit, National Debt vs Grwoth Rate...





I can go on and on...AGAIN MY POINT IS IF DEMOCRACY SUPPOSED TO BETTER THAN PANCHAYT IS IT REALLY BETTER? IF NOT WHAT IS WRONG IF I SAY THESE THING WERE GOOD DURING PANCHAYT?



@ PIRE



You seemed to be one of those  unfortunate 21 yeas old guy. Otherwise you should have understood why gave example of Dr. Bhattarai and Dr. Devekota, both of them are from one of the romote village, they never saw car untill they passed SLC, studied hard, won scholaship on merit basis and irrespective of the political ideolgoy, now,  they both are in important postion. Now, in your so called democracy, forgot getting scholarship unless you are son or nephew of political leader. Please tell me which system is autocratic?



For you wisdom, in panchayat there was incident called " namita sunita hatya kand"-now today in your democracy how many namita sunita are being killed everyday?  Where the hell is your rule of law and democracy? Stop acting like decendent of political leaders! You need to understand a which system is autocratic in true essence, do not judge by the name.



Anarchy can not be called as a democracy even it is named as democracy.

and pire wins it again comaparing skillful scientists to literary figures who just had imaginary skills. LOOOOOOOOL

here is clue for you to be precise and answer me back  - gehendra samsher

 You two ..



Shantipriya, there is a long list of people who were prejudiced in Panchayat and I don't want to go there. BRB was the board first and Upendra Devkota was also among top ten, so you would need a real pathetic system to be biased against them. CP Mainali however was a victim of political bias. Maitalal Gurung, of Hariyali Party, was also a victim, he was not given passport to attend CalTech in scholarship. I wouldn't waste my time comparing Panchayat with democracy, but since your stupidity seems to know no bound, I thought I would do you some favor.



and (*)(*), I have no idea what the fu(k you are talking about. You have to be more transparent in what you write. Don't write me in codeword because I hate that kind of shit. Gehendra was the son of Bir Shamsher and head of police (if you can call it so, they called this position Hajuriya general) during his father's reign. He was the first Nepali to bring Ford car to Nepal,which was later given to king Prithvi. He was also interested in experimenting with explosive devices, and made some crude pistols. When his father died, Dev Shamsher succeeded Bir as the PM of Nepal. Dev Shamsher wanted to screw Gehendra's favorite concubine (her name was Jalaf Nani). This led him to scheme with Chandra to overthrow Dev. Dev was overthrown when he was invited by Gehendra and brothers to their Seto Bangala in the pretext of partitioning their assets. Gehendra was therefore a major conspirator in overthrowing Dev. After that Chandra became PM. However, given the fact that Gehendra was the head of Police/secret service, was well educated and was influential, Chandra never felt safe as long as he was around. In the Vijaya Dashai of 1963 Bikram Sambat, when Gehendra went to do dhog to Chandra, a pestol dropped from his pocket, and it made Chandra suspicious of his long term motive. Precise circumstances of his death are unknown, but it was widely believed that he died after having alcohol/duck egg on Bhadra 1964 VS when he was 35 years old and was holding the post of Dakshin Tarfako Commanding General (DaKaJa). I don't know what more you want to know about Gehendra. But don't shit with me in codewords anymore.

@ Shantipriya,



It seems I was unable to make you understand my points. I never said this 20 - year- long democratic system which we have in our country now is better than the panchayati system we had in the past.



I again repeat my point here, Nepalese people supported political parties and leaders against the monarchy with the hope that these political parties and their leaders will transform our country into developed country; with the hope that there will be no poverty in the country; with the hope that there will be no uneducated and unhealthy person in the country. But it didn't happen.



What is the cause then? For me it is because we couldn't chose the right person, couldn't chose the right party to lead the country. Why we couldn't chose the right political party or right leader? Because most of us are uneducated and even educated we act like we don't have brain, we can't differentiate between white and black. We believe on everything these political parties feed us. For their sake, we are even ready to differentiate each other in the name of caste, religion, ethnicity and act like enemy. I feel pity on those educated-slaves, people working under the most corrupt and unqualified woman in the world, Sujata Koirala; people working under the mass murderer, Prachanda.



Or may be we still don't have any right person born in the country to lead us towards our expectations.



I don't disagree with you that the overall condition of country is way worser that it was during panchayati era but you can't say there was nothing wrong during that panchyati era either. The difference is that there was a single family and group related with that family doing all the wrong things. But now we have many political parties, their workers, their relatives to break the rules and regulations of country, to do the corruption, to threat the general public. You are right about DP Lama and Bharat Gurung but you didn't mention about Dhirendra who devoted himself to turn all our temples empty. Again, I am not trying to defend this multiparty system here. My point is there used to bad things also in that panchayati era.



I don't say that Bansbari Chala Juttaa, Trolley Bus, Sajha Yatayat, Nepal Airlines were unnecessary for us and unsustainable. These were definitely ruined by political parties and their leaders. And the process is still going on, we can see how they are sucking NOC, NEA, NTC and several other government and public organizations.



But I disagree with people who say that we need to run all types of industries in our own country and supply all our necessities in the name of patriotism. If you want to get cheaper things, you can't beat India and China. So forget about producing all supplies in our own country. First we need to identify our resources and limitation. I don't think there will be any better industry than tourism in Nepal.



You have all rights to say that our country was in better condition during panchayati era than now. But what next? Our country is not going to better just by saying that, is it? If you are not happy with this existing political situation either you have to be proponent of that old panchayati system or you have to look forward for improved multiparty system. And I will choose the second option. Sooner or later the power will be in people. This is an iterative process. If you and I really want to clean this system then we have to get involved. Otherwise, the better way to contribute the nation is just by contributing our own work.