(कथाको बिषयबस्तु, पात्र वा घटना कसैको जिबनसङ मेल खान गएमा त्यो संयोग मात्र हुनेछ।)

त्यो जाडोको बिदामा हामी सानुको मामाघर गएका थिंयौ। सानु मेरो काकाकी छोरी, सबैभन्दा सानी भएकीले उसलाइ हामी "सानु" भन्थ्यौं। उसको मामाघर निकै रमाइलो लाग्थ्यो हामीलाइ। त्यहाँ हामीहरुलाइ स्वतन्त्रताको आभाष हुन्थ्यो। हामीलाइ सानुको मामाले सधैं बाहिर घुमाउन लानु हुन्थ्यो। भने जति सबै अनुरोध पूरा गर्नु हुन्थ्यो। सानुको माइज्यु पनि असाध्यै माया गर्नु हुन्थ्यो हामीलाइ। उहाँको पनि दुइ छोरीहरु थिए, छुनु र मुनु, उनिहरु पनि हामीहरुलाइ त्यस्तै मन पराँउथे। सानुको हजुर आमाले चाहिँ मेरो भाइलाइ धेरै माया गर्नु हुन्थ्यो अरुलाइ भन्दा। त्यसैले भाइ झन खुशी हुन्थ्यो सानुको मामाघरमा। त्यहाँ हामीहरु आफुलाइ मन लागेको कुराहरु गर्न सक्थ्यौँ, फलफुलको रुखमा चडेर सक्दो खान सक्थ्यौं, नसकेको फाल्थ्यौं, कसैले हामीलाइ रोक्न सक्दैनथे। त्यो उमेरमा हामीलाइ खेल्नु र खानु सिबाय अरु कुराको मतलब हुन्थेन। तर हामी सामाजिक रीतिबारे प्रश्न गर्ने पनि भइसकेका थिंयौ। भाइलाइ बाहेक हामीहरुलाइ घरमा "छोरी भएर धेरै हाँस्नु हुँदैन" भन्ने कानुन मन पर्थेन। सानु र म कहिले कहिँ त्यही कुरामा सक्दो बिबाद गर्थ्यौँ अभिभाबकसङ। तर हाम्रो कुरा कसैले गम्भिरतापुर्बक बुझ्नु हुन्थेन, त्यो नियम परम्परा हामीहरुको बिद्रोहले परिबर्तन हुन्थेन। त्यसैले हामीमा पुरै बचपना  पनि थिएन, न त जिबनको गहिराइ बुझ्ने सामर्थ्य थियो। र पनि हामी रमाउथ्यौँ सानुको मामाघरमा। त्यहाँ हामी मन फुकाएर हाँस्थ्यौ सानुको मामा र माइज्यु सङ। हजुर आमाको अगाडी चाहि औपचारिकता धेरै गर्नु पर्थ्यो, हलुका हिड्थ्यौँ, सानो स्वरले कुरा गर्थ्यौं।

सानुको मामाघरमा हामी सुत्ने समय पनि आफ्नै हुन्थ्यो। घरमा जस्तो नौ बजे नैं खाटमा मन नलागी नलागी आँखा चिम्लेर सुतेको जस्तो नाटक गर्नु पर्थेन। एक रात हामीहरुमा फेरि नयाँ अनुभव गर्ने बिचार आयो, सानुको मामाघरमा सबै भन्दा अग्लो हलुवाबेदको रुख थियो। रुखै चडेर हलुवाबेद खानुको मज्जा अर्कै हुन्थ्यो। भाइ चड्थ्यो, अनि म, त्यसपछि सानु। राति रुख चड्नुको मज्जा अर्कै हुन्थ्यो, कसैले नदेख्ने र कसैलाइ भन्नु पनि नपर्ने। त्यस्तै ११-१२ बजेको हुँदो हो। रात चकमन्न अध्याँरो थियो। टाढा टाढा कतै कुकुरहरु रोएको सुनिन्थ्यो। हामी बिस्तारै तल आयौँ, चप्पल हातमा लिएर पदचापको आवाज सकेसम्म नआउने गरी बङैचामा पुग्यौं। हाम्रो मन डर र रोमान्चकताले भरिएको थियो। हलुवाबेदको रुखमा निस्फिक्री चड्ने र ओर्लिने बेलामा रुखको फेदमा हलुवाबेद दलि दिनु अर्को आनन्द थियो। ओर्लिनेको जिउभरी हलुवाबेद लाग्थ्यो, अनि मध्य रातमा चिसो पानीमा नुहाउनु पर्थ्यो।

बङैचामा पुग्नासाथै भाइ पहिले हलुवाबेदको रुख चड्यो, म भाइ माथि पुग्नासाथ चड्छु भन्ने पालो कुर्दै थिए, मेरो पछि सानु थि। तर भाइले माथि पुगे पछि हामी चड्ने ठाउ भरि हलुवाबेद दल्दै गयो। सानु र म तल बसेर भाइसङ झगडा गर्न थाल्यौँ। भाइले हलुवाबेदले हामीलाइ हान्न थाल्यो, हामी फेरि त्यही हलुवाबेद भाइ झर्ने बाटोभरि दल्दै थियौँ। अचानक "कुइँइीयssssssssss" बाहिरको ढोका खुलेको जस्तो आवाज सुनियो, हामीहरु सबै सतर्क भयौँ। भाइ रुखमै थियो। सानु र म ढोकातिर हेर्दै थ्यौँ। कसैले ढोका बिस्तारै खोल्यो, हामीलाइ आज पक्कै पनि हाम्रो बदमाशी पक्रिने भयो भन्ने डर लाग्यो। भाइ पनि रुखबाट बिस्तारै तल ओर्लिन थाल्यो। सडक बत्तिको मधुरो प्रकाशमा हामीले एउटा छाँया ठिङ उभिएको देख्यौँ हाम्रो ढोकामा। कुनै स्त्री शरीर बाहिर निस्किन लागेको थियो। पछाडीबाट हामी उस्को डाढमा फैलिएका छरप्रस्ट केशराशी मात्र देख्थ्यौं, रातो सारी कुर्कुच्चा छोप्ने गरी लगाएको जस्तो देखिन्थ्यो। त्यो छाँया एकछिन ढोकामा रोकियो। त्यसपछि हतार हतार ढोकाको दाँया गल्लीतिर मोडिदाँ हाम्रो मुटु ढुक ढुक गर्न थालिसकेको थियो। सानु मेरो हात समातेर काम्दै थी, भाइ रुखको फेदमा बसेर रुन थालेको थियो। हाम्रो पाइतालाहरु जमिनमा टाँसिएका थिए, हामी न घरभित्र जान सक्थ्यौँ, न त्यहाँ बाहिर बस्न सक्थ्यौँ। ढोका अझै आधा खुलेको थियो।

क्रमश:

Katha ramro chha. Sanai ma yestai estai thuprai ghatana haru mero jeevan ma pani chhan. Ramro sanga milayera lekheko lekh ramro chha.

Yo sayaad dharai nepali ko specailly country side ko manchhe ko bachha dekhi nai kahi katai jeevan ma choyeko huna sakchha............. ma ta yestai katha sundai hurkeko le malai ramro lagyo ......

अनि छ नि cosmo! अनि त्यसपछि हाँउगुजि आयेछ।
just kidding! फुर्सदमा अर्को भाग लेख्छु ल।

पुरे चा! किन तेत्रो OMG!
सातो गयो कि क्या हो?

PeaceSoul,
तपाइको अनुभव पनि सुन्न पाइन्छ कि भन्ने आशा छ। गाँउ होस् या सहर, बोक्सीमा बिस्वास गर्नेहरु अझै पनि छ्यास्छ्यास्ति पाइन्छन् है?

द्यो माँ हरुको कुरा साँच्चै बुझ्न नसकिने कुराहरु हुन ।

धेरै वसन्त भोगेकोले होला धेरै द्यो माँहरुको किस्सा आफ्नो हिस्सा पनि परेका छन । समय मिलाएर पोखौला ।

क्रेजी को लेखाइ को क्रेजी नै भएको छु ।

wah. kassssto ramro....

tukkraa paarera padh-da ali majja kum bhayo... sakesamma ekkai choti post garum na, hunna?

भाग-५

त्यो बिहान टोलमा शंका भएका बोक्सीहरुको बारे चर्चा भयो। सबैभन्दा पहिले ढुङेधारा माथि सानो छाप्रोमा बस्ने बुढीबारे लक्षित भयो। उनको लोग्ने धेरै बर्ष पहिले बितेको थियो। लोग्नेले मासु काट्ने काम गर्थे, उनि मरेपछि स्वास्नीले त्यही काम गर्न खोजी तर सकिन। त्यसपछि टोलको हुने खाने भनाउदाहरुका हप्तामा २-३ चोटि गएर लुगा धुने र सफा गर्ने काम गर्न थाली। सन्तान थिएनन्, एक्लो ज्यानलाइ दुखसुख गरेर बाँचेकी थिइ। झट्ट हेर्दा कुरुप नभए पनि उसलाइ देख्दा साना बच्चाहरु तर्सेर रुन्थे। गरिबीले उस्को अनुहारमा चिन्ताको रेखाहरु बढाएको थियो र श्रीङार उ गर्न सक्दिनथी। यदि उसको इक्षा भएपनि समाजले बिधुवालाइ सेतो र उजाड रङ बाहेक अरु बर्जित गरेको थियो त्यो बेला। उ सङ एउटा कालो बिरालो साथी थियो। तर टोलमा उस्लाइ सबैले बोक्सी भन्ने गर्थे। उसको नजर परेको बच्चा बिरामी हुन्थ्यो। आदि इत्यादि कुराहरु हजुर आमा र मामाले हामीलाइ सुनाउनु भयो।

अर्को दिन दिँउसो अचानक १२ बजेतिर सानुको पेट दुख्यो र उसले बान्ता गर्न थाली। मामा अफिस जानु भएको थियो। घरमा हजुरआमा, माइज्यु र हामी मात्र थियौ। माइज्युले हत्त न पत्त सानुको फोहोर लुगा फेरि दिनु भयो र शरीरमा लागेको बान्ता पनि सफा गरि दिनु भयो। त्यसपछि केहि बेर सानु सुती। तर हजुर आमाको मनमा अरु शँका बढ्न थाल्यो। हजुर आमाले सुटुक्क मलाइ उहाँको कोठामा बोलाउनु भयो र सोध्नु भयो।

"तिमीहरुले हिजो के के खायौ?"

"यहाँ घरमा माइजुले पकाउनु भएको खाने कुराहरु जे जे छ सबै।" मैले सरल उत्तर दिएँ।

"माइजुले तिमीहरुलाइ अरु के के दिइ?" हजुरआमाको कडा प्रश्न सुनेर मलाइ डर लाग्यो।

"बिहान खान, दिँउसो खाजा अनि राति सुत्ने बेलामा----" मेरो स्वर अलिकति कामेको जस्तो भयो।

"सुत्ने बेलामा के नि?" हजुर आमाले झनै नजिक आएर सोध्नु भयो।

"वाइ वाइ साँधेको।" मैले नभन्नु पर्ने कुरा भने। हामीलाइ माइजुले साँधेको वाइ वाइ खुब मन पर्थ्यो। तर खाना खाइसकेपछि पनि हामीले माइजुलाइ कसैलाइ नभन्ने शर्तमा वाइ वाइ साँध्न लगाएर खाएका थियौँ।

"ल ठिकै छ। मैले के सोधेँ भनेर माइज्युलाइ नभन्नु नि।" भन्दै मलाइ हजुर आमाले नरिवल २ टुक्रा दिएर फकाउनु भयो। मैले पनि माइज्युलाइ केहि भनिन।

सानु ३ बजेसम्म फेरि ठिक भइ। हजुर आमा "माँ" का जानु भयो। कुनि के के ल्याएर सानुलाइ दिनु भयो अनि साँझ पनि पुजा गर्नु भयो। माइज्यु त्यो दिन सानुको हेरचाह र घरको काममा ब्यस्त हुनु भयो। साँझ हुन थालेपछि सानु र म फेरि बङैचामा गयौँ। अम्बाको रुखको मुनि हामीलाइ मन पर्ने एउटा कुरा थियो। अघिल्लो दिन सानु र मैले त्यो कुरा खाएका थियौँ। त्यो झार जस्तो देखिने ३ वटा हरियो पात भएको अमिलो अमिलो तर रसिलो "चरि अमिलो" हामीलाइ खुब मन पर्थ्यो। सानै बेलादेखि हामी त्यो खोजि खोजि खान्थ्यौँ। तर एकचोटि मामाले हामीलाइ त्यस्तो झार खानु हुँदैन भनेर सम्झाउनु भएको थियो। तर पनि त्यो देखेपछि हामी अलिकति अलिकति भन्दै नधोइकन धेरै नैँ खान्थ्यौँ। सानुको पेट दुख्नुको कारण त्यो पनि हुन सक्थ्यो। तर मैले हजुर आमालाइ सबै कुरा भन्न जरुरी ठानिन।

सानुलाइ मैले त्यो दिन चरि अमिलो खान दिन, मैले पनि खाइन। त्यसपछि सानुले लुकामारी खेल्ने भनी। सानु लुक्न गइ, मैले १-१० सम्म आँखा छोपेर गने पछि "म आँउ" भनेर सोधेँ। "घर"भित्रबाट सानुले "आउ" भनी। सबैभन्दा लुक्न सजिलो दोस्रो तल्लाको भरेङ पछाडीको भाग, जसको दाहिने तर्फ अलिकति गल्ली जस्तो थियो र गल्लीको छेउमा हजुर आमाको कोठा थियो। म बिस्तारै माथि उक्ले, सानुले थाहा पाउली भनेर चप्पल पनि फुकाले। भरेङको पछाडी साँझमा अलि अध्याँरो हुन्थ्यो तर मैले सानुलाइ पछाडीबाट अलिकति हजुर आमाको कोठा जाने गल्लीतिर फर्केर उभेको जस्तो देखेँ। पछाडीबाट गएर "ढ्याप्पा" गरेर समाउन खोजे। सानुले मलाइ धकेली। मैले उस्को एउटा हात ताने उस्ले पनि अर्को हातले मलाइ घच्याडी। मैले पनि छोडिन तर एक्छिनपछि मलाइ सानु ठुलो मान्छे जस्तो लाग्यो। केहि बेरको तानातानपछि त्यो बलियो सानुले मलाइ लडाएर गइ। म भित्तामा पछारिए तर केहि बोलिन। सानुले मलाइ कहिले पनि त्यसरी जितेकी थिइन। तर त्यो दिन लडाइ। शारिरिक रुपमा म सानुभन्दा ठुली थिँए र उमेरमा पनि उ भन्दा केहि बर्ष ठुली।  मलाइ सानुले झेल्ली गरी जस्तो लाग्यो र बिस्तारै तल झरेँ। तल निस्किनासाथ सानुले मेरो अगाडी आएर "ढ्याप्पा" गरी। मैले उसलाइ केहि भनिन। मेरो औँलामा भिजेको जस्तो अनुभव भयो। येसो हेर्दा रगत थियो। सानु आत्तिइ। म सरासर धारामा गएर हात, औँला पखाल्न थाँले। सबै सफा भयो, तर घाउ देखिएन। मेरो औँलामा घाउ थिएन तर रगत कहाँबाट आयो? मैले तुरुन्तै सानुको हातहरु हेरेँ, औँलाहरु छामे, उसको पनि घाउ थिएन।

"त्यसो भए मेरो औँलामा रगत कसरी आयो?" यो प्रश्नले मलाइ सताउन थाल्यो।

बेलुकी फेरि हामी बुइगलमा खाना खान गयौँ। हजुरआमा, मामा, सानु र म एकै लाइनमा बस्यौँ। माइज्युले सबैलाइ खाना राखि दिनु भयो। सबैको आँखा हिजो बिरालो देखिएको कुनातिर जान्थ्यो तर बिरालो अझै आको थिएन। बोक्सीको अरु कुरा पनि भएन। हजुरआमा खाना सकेर उठ्नु भयो त्यसपछि मामा, सानु र म पनि उथ्दैँ थियौँ। माइज्युको दाँया हातबाट "तप्प तप्प" दुइ थोपा रातो तरल पदार्थ खस्यो। सानुले "रगत" भनेर चिच्याइ। मामाले "के भयो?" भनेर सोध्नु भयो। माइज्युले "केहि हैन, सानो घाउ थियो, रगत निस्कियो।" भन्दै टन्न चुराले छोपेको नाडी देखाउनु भयो।

 "खोइ? घाउ खोइ त?" हजुरआमाले फेरि सोध्नु भयो।

माइज्युले दुइ वटा रातो चुरा अलिकति नाडिमाथि सारेर देखाउनु भयो। चुराले छोपिएर केहि नदेखिएपनि भित्र घाउ C आकारको थियो। शायद गहिरो हुनु पर्छ, रगत अझै आँउदैथियो। माइज्युको घाउ देखेपछि हजुरआमाले मुख् बिगार्दै सोध्नु भयो।

"कसरी भयो नि?"

"अघि चुरा फुकाल्दाखेरि एउटा चुरा फुटेर काट्यो।"

"घाउ भएको हातमा किन टन्न चुरा लाउनु पर्‍यो त?" मामाले पनि रिसाएर सोध्नु भयो।

"सौभाग्य को चिन्ह कसरी नलाउनु?" माइजुले भुँइमा खसेको रगतलाइ पुछ्दै भन्नु भयो।

म माइज्युको हातको घाउ, सौभाग्यको चिन्ह चुरा र मेरो हातमा बिना घाउ लागेको रगतलाइ पालै पालो एकै ठाँउमा राखेर हेर्न थाँले। सबैको रङ रातो थियो।

क्रमश:

 

के सरो suspense हो  

के सरो suspense हो  

anyway  "बुझ्न नसकिएको कारण" cha ki chaenaa???

लौ माइजु तिर पो धल्कियो त बै, के हो यस्तो। नभये के गर्दै हो त माइजु भर्र्याङ्को कुनामा, अनी किन भागे लौ कुरो बुझी नसक्नु भो, छिटो राखुम अर्को भाग, रात्-बिरात यस्तो कथा राखेर अब कसरी सुत्नु लौ एक्लो ज्यान! बित्यासै पारे नि

sarai majja ayo aba baki bhag kahila ho yaso lekhi hale hunthiyo hattar bhahi sakyo

क्या सस्पेन्स - के हो के हो -

crazy_love,

बुझ्न सकिने कुरा भे त शिर्षक नै " बुझ्न सकिएको कारण" हुन्थ्यो नि। मखुला क्रेजी ?

Interesting. Keep it on......

भाग-६

साँच्चै सानुको माइज्युको निधारमा रातो टिका कहिले छुट्दैनथ्यो। बिहानै सिँउदोभरि रातो सिन्दुर, गोलो रातो टिका, गलामा रातो झुप्पा पोते र हातभरि रातो चुरा। घरमा बस्ने लुगा होस् वा बाहिर जाँदा, उहाँ सधैँ रातो लाउनु हुन्थ्यो। "सौभाग्य" को लागि अर्थात् लोग्नेको दिर्घायुको लागि उहाँको रातो रङप्रति अति लगाव थियो। त्यो रात पनि उहाँले हातमा घाउ हुँदा हुदैँ पनि चुरा लाउन छोड्नु भएन।

स्कुल खोल्न धेरै दिन बाँकि थिएन। सानु र म अब घर फर्किने तयारीमा थियौं। घर जानुभन्दा एकदिन अघि मामाको छोरीहरु छुनु र मुनु पनि उनिहरुको मामाघरबाट फर्के। त्यसपछि हाम्रो लुक्ने र भेट्टाउने खेल फेरि शुरु हुन थाल्यो। त्यही क्रममा एकदिन म उनिहरुलाइ छकाउन फेरि भरेङ पछाडी गँए। तर त्यहाँ लुक्न मलाइ डर लाग्यो। तलबाट कोहि आएको पदचाप पनि सुनियो, त्यसैले म हतार हतार हजुरआमाको कोठाको गल्लीतिर लागे। त्यो पदचाप पनि मेरो भरेङ पछाडी आएजस्तो लाग्यो। मैले हजुरआमाको कोठाभित्र हेरें। त्यहाँ कोहि थिएन, त्यसैले म हजुर आमाको कोठाभित्र पसेँ र खाट मुनि लुकेँ। नभन्दै केहि बेरमै पदचाप कोठाभित्र पस्यो। ढोका बिस्तारै लगायो। खाटमा आएर कोहि बसेको जस्तो लाग्यो। मेरो मुटुको गति बढ्न थाल्यो। त्यो पदचाप खाटबाट उठेर केहि पर गयो र करुवाबाट "कल कल" पानी खायो। ढोकामा अर्को पदचाप सुनियो र त्यो पनि भित्र आयो र ढोका खुलै छोड्यो।

"ए, यो त यहाँ पो रैछ? कतिखेर आइस?" हजुरआमाले पहिलो पदचापलाइ सोध्नु भयो।

"अघि देखि तपाइलाइ खोज्दैछु। कहाँ जानु भाको थ्यो?" मामाको स्वर सुने। अब मलाइ डराउनु पर्ने कारण थिएन। तर म खाटमुनि नै बसें, बाहिर निस्किनै अप्ठ्यारो लाग्यो।

"किन? के भयो?" हजुर आमाले सोध्नु भयो।

"पख्नुस्! पहिला त्यहा बाहिर कुचो लाउने बहानाले कान थाप्न आँउछे। एकचोटि म भरेङसम्म हेरेर आँउछु।" मामा बाहिर निस्किनु भयो र लगतै फर्किनु भयो। ढोका बिस्तारै लाउनु भयो।

"हिजो पनि त्यही कुनामा बसेर हाम्रो कुरा सुन्दैथी क्यारे, चन्डाल्नी। कम्ताकी छे। त्यसको हातमा घाउ कसरी भएछ नि?" हजुरआमाको स्वर सुनियो फेरि।

"खोइ कसरी भएछ? जे सुकै होस्! हिजो मलाइ पनि शंका लाग्याथ्यो तर मैले बाहिर गएर हेरिन। चियो चर्चा खुब गर्छे आजकाल। मलाइ त्यो सङ डर लाग्छ आमा।" मामाले भन्नु भयो।

"डर त मान्नै पर्छ। अस्ति बाबु(मेरो भाइ)को सातो खाइ डंकिनीले। फेरि सानुलाइ पनि बिरामी बनाइ। अब कसलाइ दुख दिने हो? त्यो डाँका लमीले हामीलाइ फसाँयो। बत्तिसै लक्षण भएकी भनेर बोक्सी पो आइ हाम्रो घरमा बुहारी बनेर। तलाइ पनि त्यही मन पर्‍यो नि त्यो बेला त। मैले त्यो भन्दा राम्री केटी छे, एकचोटि त हेर भन्या हैन?" मलाइ हजुरआमा र मामाले माइज्युको बारे कुरा गर्दैछन् भनेर बुझ्न गार्हो भएन।

"अब जे हुनु भइ सक्यो। पहिले मलाइ यस्ती होली भन्नी के थाहा नि? मुखे हेरेँ राम्री थी, सोझी जस्ती लाग्यो। बरु यसबाट कसरी छुटकारा पाउने? त्यो सोच्नु पर्‍यो। हिजो राति पनि मेरो खुट्टाको औँलामा रातो अबिर लागेको अक्षता थियो। मध्यरातमा जहिले पनि उठ्छे र बाहिर जान्छे। बाहिरबाट के के मन्तर पढ्दै भित्र पस्छे। कुन दिन मलाइ मार्छे होला त्यसले। मैले के गर्ने होला? छोरीहरु नभएका भए उहिले छोड्थेँ तर अहिले गार्हो छ। छोरीहरु बुझ्ने हुन लागि सके, उनिहरु आफनै आमाको साथ दिन्छन्। उनिहरुलाइ कसरी  बिस्वास दिलाउने?" मामाले ले सबै कुरा एकै स्वासमा भन्नु भयो।

"यसलाइ छोड्न सजिलो छैन बाबु! यो बोक्सी हो भनेर हामी समाजमा प्रमाणित गर्न सक्दैनौ। बाहिरबाट त सबैलाइ मिठो बोलीले जितेकी छे, भित्री रहस्य त हामीलाइ मात्र थाहा छ।" हजुरआमाको आवाजमा निराशा थियो। मेरो मनमा माइज्यु र बोक्सीको भिन्दा भिन्दै दुइ वटा तस्बीरहरु एक आपसमा जोडिदै, टुक्रिदै थिए।

"आमा, चिया बनाउँ?" ढोकाबाहिरबाट माइजुको मधुरो आवाज सुनियो।

"पर्दैन! अहिले खान मन छैन। एकछिन पछि बनाउ।" हजुरआमाले भित्रैबाट भन्नु भयो। मामा चुप हुनु भयो।

"कति खेर?" माइजुले पनि बाहिरबाट सोधुभयो।

"म आफै भन्छु पछि। अहिले पर्दैन भनि हाले नि। हजुरआमा झर्किनु भयो र "सानुहरु कहाँछन्? उनिहरुलाइ भोक लाग्यो भने खाजा बनाउ।" भनेर आदेश दिनु भयो।

"हस्!" भन्दै ढोका बाहिरबाटै माइजु जानु भयो। उहाँ गएको एकछिन पछि मामा पनि "पछि कुरा गर्छु" भन्दै हजुर आमाको कोठाबाट निस्किनु भयो। हजुरआमा "सानु!" "छुनु!" भन्दै उनिहरुलाइ खोज्न निस्किनु भयो।

म त्यही मौकामा खाटमुनिबाट निस्के र भरेङको कुनातिर दौडिएँ। डरले मैले कतै हेर्न सकिन। खुरुखुरु माथि गएँ। सानु र मेरो सुत्ने कोठामा पुगेँ। सानु त्यहाँ थिइन। माइज्यु हाम्रो ओछ्यान मिलाउदै हुनु हुन्थ्यो। मलाइ अचानक कोठाभित्र पसेको देखेर माइजु झस्किनु भयो र मलाइ पुलुक्क हेर्दै सोध्नु भयो।

"ठुलु! के भयो?"

माइजुको आँखा आँसुले भरिएको थियो र उहाँको अनुहार रुँदा रुँदा थाकेको जस्तो देखिन्थ्यो। आँखाहरु राता राता भएका थिए। उहाँले आखाँको डिलबाट बगेको दुइ थोपा आँसु पुछ्दै फेरि मलाइ सोध्नु भयो।

"चिया खाने?"

मैले आफ्नो टाउको हल्लाएर खाने भने। केहि बोल्न सकिन। माइजु सामान्य रुपमा केहि नभएको जस्तो गरी कोठाबाट निस्केर चिया पकाउन जानु भयो। मेरो आँखामा माइजुको बिबश अनुहार झल्झली नाच्न थाल्यो, बोक्सी भनेर थाहा पाए पनि मलाइ उहाँको माया अझै बढी लाग्न थाल्यो।

क्रमश:

 

wtf,

सकेसम्म एकैचोटि लेख्नु त पर्ने हो तर ब्यस्तता र कुनि के हो ले गर्दा टुक्रा टुक्रा हुन गयो। माग पाँउ है।

 

हो, भन्या cosmo जिन्दगी नैं suspense story जस्तो लाग्छ कहिले कहि त! कहिले केहि बुझ्न सकेको भए त के?

 

यो पुरे पनि! त्यस्तो डर लाग्छ भने एउटा बिरालो पाल न! खालि एक्लो ज्यान भन्या छ, भन्या छ। सबै एक्लो हो आखिरमा, हैन र?

 

abkd,

 

मैले भर्खरै नयाँ भाग राखे नि।

 

लहरे!

 

के होला ल भन त?

 

white_flag

 

अरु कथा पनि पढ्नु भएको र थप प्रोत्साहन दिनु भएकोमा धन्यबाद!

 

ठुल्दाइ,

 

ख: ख:। छु ख:? छु ख:? छु न मस्यु। का छु याउ? छु याउ? हे हे हे।

 

Santosh1984

Thanks!

 

Sajha gives me a break in between reading all these crazy research papers ( I only understand 25% of them) and your post has made me check it more often than I am supposed to. Loving it......

Santosh1984,

प्रसंशाको लागि धेरै धेरै धन्यबाद!

माइजु होइन रैछ त - कि हो

मेरो बिचार  मा त होइन होला

यदी भाको भए त सासु र लोग्ने लाई पहिले नै आफ्नो अधिन मा राखी सक्थ्यो होला -

अनी को रैछ त - के हो के को 

 

भाग-७

माइज्युले एक छिन पछि चिया र बिस्कुट कोठामै ल्याइदिनु भयो। सानु, छुनु र मुनु पनि आए। हामी सबै चिया र बिस्कुट खादै थियौं। माइज्यु चाहि फेरि कोठा मिलाउन लाग्नु भयो। सानुले माइज्युलाइ पनि बिस्कुट दिइ, पहिला त खान मन छैन भन्दै हुनु हुन्थ्यो। पछि छुनुले माइज्युको लागि चिया बनाएर ल्याएपछि माइज्यु पनि हामीसङ कुरा गर्दै खान थाल्नु भयो। सानु मुनुलाइ जिस्काउथी, छुनु मलाइ जिस्काउथी। सानो सानो कुरामा पनि हामी हाँस्थ्यौँ। माइज्यु पनि हाम्रो हाँसोमा सहभागी हुन थाल्नु भयो। कुरा गर्दै खाँदा माइज्युको हातबाट एउटा बिस्कुट भुँइमा झर्‍यो। माइज्युले तुरुन्तै टिपेर खानु भयो। यो देखेर हामी सबै छक्क पर्‍यौँ। सानुले सोधी हालि।

"त्यस्तो भुँइमा खसेको कुरा पनि किन खानु भाको माइज्यु?

"मुखनिरै लगिसकेको खानेकुरा भुँइमा खस्यो भने सौताले खान्छ रे। त्यही भएर नि।" माइज्युले हाँसेर भन्नु भयो।

"सौता??" मुनुले बुझिन क्यारे।

"मामाले अर्को बिहे गर्नु भयो भने माइजुको सौता हुन्छ क्या।"सानुले बुझाइ मुनुलाइ। माइजुको अनुहार अध्याँरो भयो।

"स्वास्नीमान्छेको मुखबाट केहि खस्यो भने सौताले खोसेको भन्ने पुरानो चलन छ क्या। तेहि भएर खसेको खानेकुरा छिट्टै खानु पर्छ रे।" माइज्युले अरु प्रष्ट पार्नु भयो।

"मामु पनि कस्तो नचाहिने कुरा गर्नु हुन्छ। त्यस्तो खसेको कुरा त फोहोर भइ हाल्यो नि। किन खानु पर्‍यो?" छुनुले भनी।

"तिमीहरु अहिले सानै छौ। भोलिपर्सी ठुलो भएपछि यस्तो कुरा बुझौला।" भन्दै माइज्यु भान्छातिर जानु भयो।

त्यो दिन देखि सानुले पनि माइजुको सिको गर्न थाली। केहि खस्यो भने टिपेर क्वाप्प खाइ हाल्थी "सौता" आँउछ भनेर। मैले बिहे नभएको मान्चेको कसरी सौता आँछ भनेर सानुलाइ जिस्काँउथे।

बिदा सकेर स्कुल शुरु भयो। शुरु शुरुमा त जानै अल्छि लाग्ने। तर पछि फेरि स्कुल नै रमाइलो लाग्न थाल्यो। मेरो मिल्ने साथी सुमि र रुबि थिए। हामी कहिले नसकिने गफ गर्थ्यौँ। सात सकिएर आठ कक्षामा थियौँ। भर्खरै किशोराबस्थाका परिबर्तनहरु देखा पर्न थालेका थिए। केटिहरुमा एक किसिमको आकर्षण देखिएको थियो। प्राय केटाहरुको स्वर बोरा च्यातेको जस्तो धोद्रो सुनिन्थ्यो। सबैमा शारिरिक र मानसिक परिबर्तनले असर पारेको थियो। केटिहरु र केटाहरुको छुट्टा छुट्टै ग्रुप बनेको थियो। मेरो दुबै साथी रुबि र सुमिको झन झन राम्री हुन थालेका थिए। उनिहरुमा जस्तो परिबर्तन ममा देखिएको थिएन। त्यसैले मलाइ  उनिहरुसङ हिंड्दा आफै असजिलो महसुस हुन्थ्यो। तर पनि हाम्रो सम्बन्ध उस्तै मजबुत थियो। सुमिलाइ मन पराउनेहरु धेरै थिए। तर सुमि कसैलाइ मन पराउदिन थी। रुबिको लागि मरिहत्ते गर्नेहरु औंलामा गन्न सकिन्थ्यो। रुबि अलि अन्तरमुखी थिइ। पढाइमा हामी धेरै अब्बल पनि थिएनौँ, धेरै लद्दु पनि थिएनौँ। अर्की एउटी साथी थी, चम्पा। उ सबैसङ मिल्न खोज्थी तर कसैले उस्लाइ आफ्नो ग्रुपमा राख्न मन पराउदैनथ्यो। चम्पा कक्षामा निडर थिइ। उ जुन सर मिससङ पनि प्रश्न सोध्न हिच्किचाउदैन थी। चम्पाको प्रश्नहरु रङ न ढङका हुन्थे, बिषयबस्तु भन्दा बेग्लै। त्यसैले उस्लाइ केटिहरुले "मन्द- बुद्धि" नाम राखिदिएका थिए। चम्पा मलाइ पनि त्यति मन पर्दैनथी। उ बोल्न आइ भने म बोलि दिन्थे।

एकदिन "बाइलोजी"को क्लास भइरहेको थियो, केटिहरुलाइ "उत्तावली" र केटाहरुलाइ "हरिलट्ठक" भनेर गाली गर्ने सरले हामीलाइ प्रजनन- स्वास्थ्यको बारेमा रातो पीरो हुँदै पढाइरहेको थियो। केटाहरु बेला बेलामा हाँस्थे भने केटिहरु किताबले मुख छोपेर लजाइ रहेका थिए। सर ब्ल्याकबोर्ड बाहेक कतै नहेरिकन हतार हतार कक्षा सकेर जान लाग्नु भएको थियो, चम्पाले हात उठाएर "सर! एउटा प्रश्न छ" भनी।

"के?" सरले सकेसम्म उत्तर दिनु नपरे हुन्थ्यो जस्तो गरी सोध्नु भयो।

"छ नि है! मेरो आमा नि सधै म सङ सुत्नु हुन्थ्यो क्या, बा चाहि अर्कै कोठामा। तर पनि मेरो आमाले भाइ पाउनु भयो।  कसरी?"  चम्पाले उस्तै निश्चल पाराले सोधी।

क्लासमा सबै जना गलल हाँसे।

"साँच्चै!अहिलेसम्म मैले बुझ्नै सकिन भन्या।"चम्पा चाहि गम्भिर्तापुर्बक सरको उत्तरको प्रतिक्षामा थी। कक्षामा अरु गुनगुन सुनियो।

"वाहियात!" भन्दै सर रिसले मुर्मुरिदै कक्षाबाट घन्टि नबज्दै बाहिर जानु भयो।

क्रमश: