Name: Sita Bastakoti

Telephone: 98470-48075
Mobile: 9803051082
P0 Box No.82 Rupandehi Nepal

A small job in Nepal with a poor expensing condition obviously creates a hope to live a comfort life like people in developed country like America. Same thing has happened to a teaching professional Sita Bastakoti who was holding a job in a small organization. It is the incidence of about 2000 A.D. that Sita Bastakoti after the completion of her normal education who hadn't even known 'what is D.V.?' was motivated by her friends to fill up the D. V. form. They also advised her to inform her husband to take part in such activities. It is too difficult to go to America to the people of normal family but thinking that D.V. may help to do so, she immediately informed her husband to come to Kathmandu who had gone for the normal work in Nuwakot District.

After the arrival of her husband, they both went to a consultant to fill up the form. There they spent $10/15, which was being earned very difficultly. Thinking that poor people do not have luck they stayed keeping quiet until the result. Fortunately, they knew the message that they have selected for the lottery. That day was the happiest day in their life. We started sharing our happiness with friends and neighbors. Everybody started congratulating us. We also were thankful to god. During the interaction, friends said that you would certainly go because your Case no. is on top. In addition, they gave the example of previous people how they had gone even by submitting the duplicate certificate. To fill up the detail form of 4 member of a family for first letter we again went to the consultant. Here we again incurred expenses of Rs.2000/4000 for the photos and consultant fee. After sending everything whatever we had, we stayed by worshipping the god and started to see the dream of America.

It is universal that every people try to become educated, happy and rich. Similarly, our family was also weaving the same dream. After two months when the 'confirm letter' came, we thought ourselves a lucky person and there was no limit of happiness. The surroundings and friends also knew and they said," how lucky you are, now your difficulties will get away". They also added how lucky our twin sons were, that they are going to be a permanent resident of America. After getting the confirmation letters, to work according to the instruction given in the letter my husband was bound to leave the job of Nuwakot because the executives did not grant long leave.

Our family was completely zero financially when we incurred the heavy expenses in getting a medical check up by prescribed doctors, complete translation of every kind of required documents, transportation cost to visit several government organization and fee for making the passport of every member of family. Our family was ready to help us more even without fulfilling their appetite. After submitting of such recommended document to the embassy our heart started beating fast. After one week of that, embassy ordered to pay the visa fee of four members and called us after three days. We did so by mortgaging our house since what ever we had was finished in preparing the required documents. We were much delighted. We started meeting friends and enjoying. After three days, we attended the embassy. After about one hour of attendance, the counselor of visa section denied us of visiting America by saying "SORRY". We felt as if we fell off the top roof. The word "SORRY" immediately brought us on the road. When my husband heard that word he needed a help to come out of the embassy, on the spot Sita Bastakoti fell down due to unconsciousness, children started crying and screaming. Immediately they were taken to the hospital. After the normal treatment, she woke up and said," I don't want to go to home instead provide me a poison, I don't want to live". She did not speak more than this. She was restless. After the long effort of Dr. Khanal and Dr. Bajracharya she was agreed to go where her friends wouldn't meet her. At that time, we had some money left of debt. We were bound to stay at hotel because we were unable to show our face to the friends and neighbors. Now, we have no place to go, husband's job also remained no longer and have we had neither any home nor field. The situation of father, mother, brother and sister is poor and critical. Sita had tried two times to have poison. We have arrived in such a serious condition.

(Source: http://www.dvvictim.org/index.asp)

these victims are the self proclaimed victims. they better start eating shitt rather than standing infront of that US counselor, go and clean the bagmati, do not embarass urself infront of the whole world so called victims, start up ur own dream in nepal. when developing a country every hands count.

stop this noncense

I don't know why people leave everything including job before getting visa.....is it due to overconfidence or lack of proper information regarding DV. I guess, its due to lack of proper information in this case, as they were doing everything from consultant, which probably didn't give them enough information, that second confirmation letter do not confirm the visa, to rip off money from them.

मेरो यि 'भिक्टिम' हरुलाई केहि प्रश्न:

१। यो नौटंकी कहिले छोड्ने? काम पाइन बुहारी पाडाको नाइटो कन्याउ भन्या यै हैन?

२। आफ्नो गाउँ छोडेर बिदेश जाने चिज पनि नबुझि तेसै भर्ने? गोराको नियम के हो बुझ्न पर्दैन?

३। यो चिट्ठा भन्या त एक लाख रुपिया हालेर चिट्ठा किन्या जस्तो हो। शुरुमा पैसा तिरेर इन्टन्र्नेटमा भर्‍यो, अनि परेमा फेरि अलि बढि पैसा तिर्‍यो। किनकि दोश्रो ताली पैसा धेरै तिर्न पर्ने रिजन चाहि दोश्रो पालीको चिट्ठा पर्ने प्रोब्याबिलिटि बढि भएर हो। बच्चा बच्चालाई थाहा छ कि डिभि विसा पर्दैमा अमेरिका आउन पाइदैन।तर प्रोब्याबिलिटि स्वाट्टै बढेर फिफ्टी पर्सेन्ट हुन्छ। अब चिट्ठाको भाउ पनि तेसरिनै बढ्छ। यो मुख्य गरि दुइ स्टेप चिट्ठा हो। पहिलो मा सस्तो (फ्री)मा भर्ने, अनि पहिलो चिट्ठा परेपछि बढि पैसा तिरेर अर्को चिट्ठा भर्ने (फाइनल एप्प्लिकेसन)। तेत्ति हो। सक्छौ चिट्ठा किन, नत्र जुवा खेल्नु सधै खतरनाक कुरो हो, नखेल।

४। अनि, ए बाबा, छोरा पाउनु कैलेकैले भोटो सिउनु पैले भन्या जस्तो, अमेरिका जानु कहिले कहिले, जागीर छोड्ने, भोज ख्वाउने गर्ने लाई अरुले के भन्ने? तेस्तो नि भिक्टिम हुन्छ?

मित्र हो, आफु 'गाँठ भि गुमाना बेवकूफ भि बन्ना' झै नगरौ। गाउँ मा गएर काम गरेर बाँकी भविष्य सपारौं। सबैलाई चेतना भया।

पि.यस.:यो कान्तिपुरले जो पायो तेइलाई समाचार बनाएर ह्याँ जल्लाइ नि आन्दोलन गरेर न्युज बन्ने रहर भा'हो, अरु केहि हैन। यो उपेन्द्र यादब होस कि जनजातिको आन्दोलनकारी होस, सबै कान्तिपुरले उचालेको हो। खबर लेख्न छोड्या दिन यि सबै सामसुम हुन्छन।

I agree with u bro but do not critisized and laughing to somebody else.i think ,who get the 2nd letter,then they have to provide all the required documents before standing infront of consuler.it means its not a interview like other type of visas.when they paid money for visa means all the documents r ready.its not her fault.its a neglegence from visa section staffs.thats why they lost money including theier dreams.its a totally sad story.she is not a single person there r lots of people in nepal.one thing i don understand,why they taking visa fee(ONLY FOR DV CASE)?if they dint provide.The truth is, they have right to isuue visas.

ब्रो,

अम्रीकानेको नियमै त्यै छ। मेरो विसा पनि एकपटक रिजेक्ट भा'थ्यो, एप्लिकेसन फिस चट भो। अब मलाइ उनीहरुको नियम थाहा थियो, गनगन गरिनँ, हिडेँ। ए बाबा, उनीहरुले कहिले इन्टर्भ्यु भनेको सियोर विसा हो भन्या'छन भन्नुस त? गोराको नियमै लुटेर खाने छ त के गर्ने? कि लड्न परो तिनको सर्खार सित, कि हाम्ले पनी उनका नागरिकलाइ तेस्तै नियम लगाउन परो टिट् फर ट्याट भनेर। अब उसको काँग्रेसले बना नियम पानीपोखरीमा बसेर लडेर भएन नि। के नेपालाँ पद्मरत्नले जुलुस गर्‍याझै हो र भन्या?

absolutely !

Actually the name DV Lottery is kinda confusing. It should be named SEMI-LOTTERY, coz even after the lottery,u still have to face the interview and pass it.

Read the rules first...and common ppl are ppl they have emotions..may be she felt bad...we should respect taht...aru lai esto testo vanna sajilo huncha...afulai pare pachi ani tha huncha.

anywas..all the best...keep your spirit up.

एउटा कहानी याद आम्च ऐले।

उ बेला हाम्रा गाममा यौटा "डुडे भँडारी" (हात काटिएको भण्डारी साहु लाई छोटकरीमा भनेको) भन्ने थियो। भर्खर, भर्खर, बस्ती बसेको बेला चिया र सम्सा बेचेर टन्न कमायो, टिन हालेर घर बनायो र पछि त रसद (ग्रोसरी) पनी बेच्ने भयो। फाउपुर्नेको भाकामा मैले'नि टन्न चिया पिएको थिएँ त्यसकाँ, सिमाखानेले खुब बढाएर खाताँ लेख्थ्यो, त्यो कुरो अर्कै हो।

अनि एकदिन यौटा मधेसीले डुडेलाई 'नोट' छप्ने मिसिन किन्छस भनेछ, के के जादू गरेछ, डुडे त मख्ख, छ हजार त्यो बेलाको पैसा हालेर नोट छप्ने मिसिन किनेछ। अब पछी के भो भन्न परेन। मिसिनले सधै पैसा किन बान्ता गर्थ्यो र? मधेसीले केहि नभए नि पाँच हजार झ्याप्पपार्‍यो रे भन्थे सबै। भनेसी पछि 'डुडे भँडारी' ले मलाई देशीले ठग्यो भन्दै जंगिदै हिड्यो, धन्न सुर्जेनाथ हेडमास्टरकाँ काम गर्ना आका मधेसीलाई कुटेको, हेडमस्टरले चड्कन लगाएर नझपारेको भए भन्ने सुनियो।

भनेसी, आफै बित्थामा लोभ गर्ने, नियम नबुझि, अनि पछि रिस गर्ने भएन। यो डिभि सिभि जे भनेनि हुने खानेलाई नै हो, एकलाख रुपियाको च्याँखे थाप्न सक्नेलाई नै हो, नियाम राम्रसी पढे बुझिन्छ।

अनि हामी पनि लगभग च्याँखे थापेरनै ह्याँ आ'हो। जि आर इ भन्यो, टोफेल भन्यो, यत टिउसन, उता टिउसन, गाउँको ह्याँ बसेका दाईलाई एप्लिकेसन फिस तिर्न कति बलहत्ते गरियो। हाम्लाई नि छुलछुलती पारेको हो गोराले। त्यो इन्टर्भ्युको बेला हामीलाई नि फाल्देको भएहजार डलर, आफ्नो समय, जोरीपारीको हँसाई सबै हाम्ले नि सहन पर्थ्यो, पर्थेन र। ह्वाँ गाममा बाले फारम भर्न थालेको छ मैन अघि देखि मेरो छोरो नि अमेरिका जाने भो भन्दै हिडेका थिए।

अब सहानुभुति त छ नि, के गरम। तेसो भन्दैमा तिमेर्ले त्यो पानीपोखरियाँ ढुकेर जग हसाएको ठिक भनम कि शुरु शुरु स्कुलाँ पढाउन जाउ, वा जिआरइ टोफेल दिएर अर्को याङ्गल लगाउ भनम। म त तेसै नि यो धर्ना जुलुस सित आजीत भैसकें। देशाँ केहि गरेर खान नपाइने भो।

:-)

.

सबैको ईमेल पनि रहेछ; ईन्टरनेट चलाऊन जानेकै रहेछ; फेरी फोन र मोबाईल पनि रहेछ; अनि बजेट चाँही अलि बढाएर लेख्नु भएको रहेछ; पछि शायद अम्रिकाले फिर्ता गर्छ भनेर होला; लौ जा अब नेपालको नाम DV बाट हट्ने भो । आफ्नो कत्रो आश थियो एक दिन DV चिठा पारुला भन्ने ।

पिरे ब्रो, मलाई नि प्वाक्क केही भनुम जस्तो लाग्यो । म पनि डि वि पीडित नै हुं । १९९४ हो क्या र पहिलो पल्ट डी भि भन्ने खुलेको त्यो बेला देखि भर्‍या भरै छुं । नेपाल बाट भरें, नेडर्ल्यान्ड्स् बाट भरें, अमृका बाट भरें , परेको होइन। १३ बर्ष लगातर् भर्दा नि न पर्ने नि कहिं चिठ्ठा हुन्छ। अब भन्नुस् , म डी भि पीडित् मा परें कि परिन। पद्म रत्न त आफ्नै बिरादरि भए पनि माओबादि र दरबार् लाई फाइदा नहुने कुरामा जुलुस् निकाल्न सह्योग् गर्ने वाला छैन।
डी, भी भरेर्, परेर पनि भिसा न पाउने अधिकांस ढँटुवा हरु हुन्। अधिकांस ले नक्कलि प्रमाण् पत्र पेश् गरेका हुने रहेछन्। गत २००४।५ मा करीब् एक् बर्ष जति अमेरिकन सेन्टर धाउने काम् परियो। हरेक् हफ्ता जसो त्यहा जानु पर्ने काम् हुन्थ्यो। त्यसरि आउने जाने गर्दा, डी भी परेकाहरु को (नक्कली सर्टिफिकेट वाला ) सर्टिफिकेट हरु खूब देखियो । राजादूताबास ले परिक्षाण को जिम्मा अ्एरिकन सूचना केन्द्र लाई दिंदो रहेछ र त्यहाँ जांच गर्न्ने तालीम प्राप्त ब्यक्तिहरुद्वारा जांच्गरी शंका लागेको मा सम्बन्धित निकाय मा पठाएर यकिन गर्दो रहेछ ।
जाली प्रमाण पत्र नि पेश गर्ने अनि भिसा दिएन भनेर सत्तो सराप्ने । गजब को काइदा रहेछ ।
१०+२ पास् नगरेको ले २ बर्ष ब्याबसायिक काम गरेको भए पनि हुने भनियता पनि नेपालीले कार्यानुभव को जाली दस्तावेज बनाउ छ भन्ने पूर्वाअग्रह राखेको भने पाइन्छ । मेरो अड्डाको सुब्बा साहेबको श्रीमतिलाई नि मलाई कहिलेइ न परेको चिठ्ठा पर्‍यो । सबै कागजात पुर्‍याए, तर भिसा दिएन । झन्डै ३ लाख डुबायो छिमेकी ले भन्दै सरापथ्यो( हाम्रो अड्डाको साँधा अमेरिकी दूताबास् संग जोडीएको छ ।) पछि थाह पाइयो, प्राइम्
आप्लिकेन्ट को १० जोड २ कक्षा पास् न भएको र काम को अनुभव चाँही नक्कली पेश गरेको रहेछ, खैरे मोरो ले पत्तलगै हाले छ । पैसा मात्र नास भो, अ्एरिका पनि आस मात्र भो । तर मोरो खैरे ले गरीब देसका जनता भनेर अलिकति त दया गर्नु पर्ने चाँही हो क्या । एक जना को अन्तर्वार्ता दस्तूर मात्र ५५ हजार एक सय ३५ लिंदो रहेछ । भीसा दिएन भने फटहा मोराको हात मा परेको पैसा जस्तो पच रे ।
अलि अलि त ट्यान्टर म्याण्टर गर्ने बानी नेपाली को छ नि, पैसा चाँही त्यसरि असुल्नु नहुने हो कि?
तै पनि चेतेको होइन ।
अस्तु!

रमाईलो भैरा'र'छ नेपालाँ! नेपालीलाई अहिले के कुरा पक्का भा'छ भने धर्ना, जूलूश र ढुंगामूढा गरेपछि जे मागेपनि पाईन्छ। अब गिर्जाउले पो देलान् (त्यस्सै त तीनले पनि के दिन्थे!), कुइरेले किन दिँदो हो, न आमातिरको, न बातिरको!
चिठ्ठा हो, परेन भनेर टाउको फुटा'र पाईन्छ!

हन यो आम नेपालिले अमेरिकन सिस्टम किन नबुझेको
हो ? डि भि को मत्लब ड्न फर भेरिरिच पो हो त.. तर यो गरिबहरुलाइ माछाको बल्छि जस्तो मात्र भाको छ ...

हरे कस्तो नबुझेको भन्या डि को मतलब डुबाउने र भि को मतलब भर न पर्ने अर्थत पैसा डुबाउने तर विसा पाउछ भनेर भर न पर्ने

राहुलभाई,

पद्म रत्न हुन त हो आफ्नै बिरादरिको, राजालाई त हेल्प किन गर्थ्यो र। तर चुनाब हारे देखि 'के गर्दा भोट झर्छ' भनेर एता ट्राई उता ट्राई गरि राख्या छ।

मैले एमालेलाई एउटाकुरामा चैं मान्छु, सप्पैले काठमाण्डुमा नेवार बाहेक अरुलाई उठाए जित्दैन भन्थे, काठमाण्डुका मान्छे साम्प्रदायिक छन भन्थें, उसले तिनजना हो क्या रे बाहुन उठाएर जिताइदियो। कमसेकम काठमाण्डु ट्रुली राजधानी हो , जसले मन जित्न सक्छ त्यसले जित्ने रैछ भन्ने सावित भो। नेवारले नेवार भएर जितेको हैन, नेवार जनताको मन जितेर हो, भाषा बोल्न सकेर, उनकै भाषामा कम्युनिकेट गर्न सकेर, नातेदारहरु भएर आदिले गर्दा हो, भन्ने सावित भो। आफ्नै जस्तालाई भोट दिन जस्लाइ नि मन लाग्छ, तर त्यो मात्रै भोट दिने कारण हुदैन भन्ने देखाइदिए। अब पद्मरत्नब्रो जनजातिको सल्लाहकार भएर हिड्याछन, यो बन्द इत्यादि गर्ने सल्लाह उनैले दिया'त होला नि।सबैलाई उहि तपाइले भन्या जस्तै फोकटाँ माओबादीको जस्तो सिट पड्काउने दाउ छ।

त्यो चुरे भवार भन्ने भेगकाले आन्दोलन गर्‍या सुन्नु भो? बन्दै गरे अझ, अनिश्चितकालिन बन्द रे। म त फेरि कुन पिछडिएका जातिको बन्द रैछ भन्ने सोचिरा'त, के को, जम्मै नेता त छेत्री, बाहुन पो देख्छु (थापा, रिजाल यस्तै के थर थियो)। अब तिनिहरुको के माग हो पर्भु?

हैन, एकठाम बाट अर्को ठाम जान ला'का यात्रुलाई दिन का दिन रोक्न पाइन्छ? तेस्तो बन्द आव्हान गर्ने लाई के गर्ने हो? अब हाम्रा डिवि विसा वालाले पनि नेपालबन्द घोषणा गर्ने प्रोब्याबिलिटि छ, कम्तिमा काठमाण्डु बन्द। अन्तिममा यिनिहरुलाई पनि अन्तरिम संसदमा दुइ चार वटा फोकट सिट दिएर बल्ल कुरो टुंगिन्छ जस्तो छ।

अनि मान्छे नेपालाँ क्या बेकुफ भाका हुन्? जल्ले जे सपना देखाए नि पत्याइदिने? कुन उल्लुले भोक हडताल, जुलुस अरम, भिसा आम्छ भन्यो होला, ति हो हो भन्दै पछि हिडें। माओबादिले जागिर पाइन्छ,जग्गा पाइन्छ भन्यो, ति पनि हिडें। त्यो मधेसि लिडर गोइतले, ज्वालाले पहाडियालाई धपाएर तिनको जग्गा दिलाउछम भन्यो, तिनको पछडि पनि हिडें। क्या बेवकूफ भा'का हुन मान्छे हरु? हरे।

लेख्ने त मन थिएन,तर नलेखि पनि बस्न सकिन।मलाइ आफूलाइ मन पर्ने साझाका दिग्गजहरु पिरेजि र राहुलदाइका लेखहरुमा पूर्ण समर्थन गर्न नसक्या कारणले लेख्ने प्रयास गरेको छु। आफुले कुरा नबुझिकन पैसा खर्च गर्ने अनि दूतावासलाइ दोष ठहराउने कुरा सुहाउँदो छैन भन्ने कुरामा म यहाँहरु सङ म पूर्ण सहमत छु।तर पिरेजि स्वयँ पनि पिडित हुनुहुन्छ भिसा एक पटक रिजेक्ट भएर।सायद जुन दिन तपाइले भिसा पाउनु भएन त्यो दिन भिसा पाउने कति तपाइभन्दा योग्य थिए त?मेरो भन्नुको मतलब के हो भने,नेपालिलाइ पैसा ख्वाएर डकुमेन्ट बनाउन सिकाको कस्ले?फटाहा बोल्न सिकाको कस्ले?साँचो कुरा गर्नुस दिदैन भिसा,फटाहा कुरा गर्नुस पाउनु हुन्छ भिसा।मैले भिसा नपाएको दिन सबै फटाहा बोल्ने ले भिसा पाए।४ जना सन्तान भएकाले म एक्लो छोरो भने,सहकारि सँस्थाबाट २० लाखको स्टेटमेन्ट देखाएर भिसा पाए।मैले पाइन किन भने मैले आफ्नो जिवित् दाइ छैन भन्न सकिन,मेरो दाइको छोराहरु छैनन् भन्न सकिन।
अनि जसलाइ डि भि परिसक्यो तिन्ले पनि नक्कलि डकुमेन्ट बनाउनु आशचर्यको कुरो होइन।तर उनिहरुको प्रयाश अरु धेरै नेपालिको जस्तै काम लागेन , मेरो उनिहरु प्रति सहानुभूति छ,गरिब देशका जनता हुनुको पिडा भोगि रहेक छन।कमसेकम यो आन्दोलनले उनिहरुको घाउमा मल्हम नलागे पनि,अरु नेपालिले धेरै कुरा सिक्नेछन।अरु धेरै डुब्नबाट बच्नेछन्।

receiving letter from lottery department does not necessary mean you are eligible to reside in the US. I think majority of our nepali daju vai doesn't know about this. And there are some crooks always there to make money out of sojha sajha nepali. they make money making false documents.
as far as i have understood if you get the lottery:

1. your number makes a big difference.
For example, US has 100 quotas for nepali and let's say a person has got a DV lottery and his number is 88. if the persons who are in the first three (let's say 1, 2, and 3) in the line has 4 dependents each means: US has invited 12 immigrants already. In this case persons who has the number 88 and higher will not get second letter.

2. You have to have good financial condition.
US government wants to bring the immigrants but does not want them to be in public charge. i.e they cannot claim Food Stamps like low income US citizens. That's why embassy wants lottery winners to provide sufficient financial documents to start up their life upon arrival in to the US. And again, crooks in nepal take advantage of this fact and assure visa making false documents.

I feel sorry for those people who have lost everything in the hope of bright future. But it does make me mad when they are deceived by their own fellow nepali.