प्रत्यक्षतर्फ चुनाव लडेका नेपाली कांग्रेसका युवा नेता गगन थापाको चुनावी अनुभव रोचक छ । प्रतिद्वन्दी नन्दकिशोर पुनले आफूविरुद्ध हालेको मुद्दाको म्याद लिएर आएका अदालतका कर्मचारीलाई विदा गरेपछि रातोपुलस्थित आफ्नै निवासमा बुधबार बिहान सभासद एवं नेता थापाले आफ्नो चुनावी अनुभव अनलाइनखबरसँग यसरी अनुभव सुनाउनुभयो :
चुनावी अभियानका क्रममा म झण्डै ३०/३१ दिन घरदैलो अभियानमा हिडेँ । धेरैजसो घरका पाका मान्छेहरु हजुरबा, हजुरआमा सबैले यो बुढाखाडा नेताहरुलाई आराम गर्न लगाउनुस्, अब बुढाखाडाले चलाएर हुँदैन, युवाहरुले गर्नुपर्छ । गर्नोस् बाबु भन्नुभयो । हाम्रो पुस्ताका मान्छेहरुले भन्दा सबैभन्दा बढी बुढापाकाहरुले यस्तो भन्नुभयो ।
०००
अभियानका क्रममा भोट माग्न जाँदा पख्नुस् है मेरो छोराछोरीले तपाईसँग भेट्न खोजेका छन् भनेर छोराछोरीलाई बोलाउँथे । अब छोरा आयो भनेर कुरेर बस्यो, आउने बेलामा त सानो ६ वर्षको, ७ वर्षको काहि, ७/८ कक्षामा पढ्ने निस्किएर आउँछ । एकछिन कुराकानी गर्छ । उसले मलाई राम्रोसग चिनेको छ । मेरो नाम थाहा छ ।
यसैक्रममा कपनमा सानी नानीले बार्दलीमा बसेर तपाईले जित्नु भो भने के गर्नुहुन्छ ? भनेर सोधेपछि म अल्मलिए । मैले ‘तपाईहरुको बेलासम्म…’ भनेर सुरु मात्र गर्न खोजेको थिए, बहिनीले घरको माथिबाटै ‘हाम्रो बेलाको त चिन्ता नलिनुस् न, हाम्रो बेलाको त मै हुँ नि प्रधानमन्त्री, तपाईहरुको बेलाको कुरा गर्नुस्’ भनेपछि मैले उत्तर नै दिन सकिन ।
०००
मतदानको दिन म कपनको बुथमा गएको थिए । एमाओवादीका एकजना एजेन्ट चिया खान बाहिर निस्कनुभएको रहेछ । म पनि पुगे । उहाँले मलाई के भन्नु भयो भने दाइ, एजेन्ट त म माओवादीको हो । तर, मैले भोट चाही दाइलाई ड्याम्म दिएको छु है । अर्का एक युवाले के भने भने दाइलाई भित्र गएर भोट हालेको, एक चोटि हालेकोले चित्त बुझेन, मैले त दुईचोटि छाप हालिदिए ।
०००
चुनावपछि पनि म अहिले धन्यवाद ज्ञापन गर्न मतदाता माझ गइरहेको छु । यहीक्रममा मंगलबार महांकालमा जाने क्रममा कक्षा ९ मा पढ्ने साना नानीहरुले करिव आधाघण्टा बाटोमा रोकेर मलाई अब के गर्नुहुन्छ भनेर अन्तवार्ताको शैलीमा सोधे । म छक्क के कुरामा परे भने एक वर्षमा संविधान बनाउछौं भनेर मैले सुरु गरेको थिए, एमाओवादीले निर्वाचनको परिणमलाई नमानिरहेका बेलामा, बैद्य माओवादीले बहिस्कार गरेको बेलामा तपाईहरु कसरी चित्त बुझाएर संविधान निर्माण गर्नुहुन्छ ? भनेर सोधे । उनीहरुले धेरै प्रश्नहरु राखे र अन्तिममा भने, ल ठीक छ, हामीले हाम्रो आमा बाबुलाई कन्भिन्स गरेर भोट हाल्न लगाएका छौं । बुबा आमाले मान्नुभएको छ । तपाईले गरेर देखाउनुस् भनेर शुभकामना दिए ।
०००
अर्का एकजना एमालेका साथीसँग भेट भयो । उहाले आफ्नो छोराछोरीसँग भेटाउनुभयो, मैले जतिभन्दा पनि मानेनन् । दुबैले तपाईलाई भोट दिए भनेर खाँदा लगाउनुभयो । हामी कांग्रेस, विचार ठीक लाग्यो भनेर भोट हाल्ने त भइहाले । तर, म पार्टी विचारका हिसावले तपाईसँग होइन, त्यसबारे छुट्टै धारणा छ । व्यक्तिका रुपमा तपाईलाई भोट हाल्छु भन्ने धेरै पाए ।
०००
जो उमेरले अहिलेको भोटर नै होइननन् । उमेरकै कारण अर्को चुनावमा पनि भोट हाल्न पाउने हुन् कि होइन, उनीहरु शहरका मान्छेहरुलाई राजनीतिबारे केही पनि थाहा छैन भन्ने धारणा गलत पाइयो । उनीहरुले एकदम राम्रोसँग बुझेका छन् । यसले हाम्रो जीवनमा नराम्रोसँग असर गरेको छ भन्ने थाहा छ । आक्रोश छ, गुनासो छ र केही आशा एवं अपेक्षा पनि छ । त्यसलाई सम्बोधन गर्न सकिएन भने जसरी अहिले हाम्रो आकार बढेको छ, त्यसरी नै घट्छ र निमिट्यान्न पार्छ भन्नेसम्म जान सक्छ ।
०००
त्यसैले मैले पार्टी सभापति सुशील कोइरालालाई भेट्दा दिल्लीको चुनावको परिणामलाई राखेर भनेको छु । नेपाली कांग्रेसले जुन परिणम पाएको छ, त्यस अनुसार हामी काम गर्न सकेनौं भने भारतको कांग्रेसले कति पाठ सिक्यो, उसले जानोस् । नेपाली कांग्रेसले पनि सिक्नुपर्छ । त्यसले स्पष्ट संकेत दिएको छ कि कोही मान्छे हामीलाई कुरेर बस्नेवाला छैन । कसैको पकेट भोट भन्ने छैन । योपटक यसरी आएको छ, यो यसरी स्वीङ हुन्छ कि नयाँ शक्ति पनि आउन सक्छ, भएकै कुनै शक्तिले पनि लिएर जान सक्छ ।
०००
मैले आफ्ना सन्दर्भमा पनि त्यसरी नै हेरेको छ । म अघिल्लो संविधानसभामा थिएँ । विपक्षी उम्मेदवारहरुले टेष्टेड भनेर प्रचार पनि गरे । तर, त्यसको प्रभाव कम देखियो । मैले यसलाई आशाको मत भनेको छु । मतदाताले कसरी हेरे भने यसले पार्टीभित्र होस्, संविधानसभामा होस् वा बाहिर होस्, केही गर्न खोजेको छ । त्यसलाई स्वीकार गर्नुपर्छ र गर्ने ठाउँ दिनुपर्छ, एक पटकलाई मौका दिनुपर्छ भनेका छन् । अहिले मतदाताको ट्रेन हेर्दा काम गर्यो स्वीकार गर्छन्, काम गरेन तुरुन्त दण्ड पनि गर्छन् ।
नेपाली कांग्रेसले हिसाव-किताव गर्दैगर्दा औसतमा १०/१२ लाख हाम्रो मतदाता भए । हामीले काम गरे पनि नगरे पनि हामीलाई नै मत हाल्छन् भन्ने एमाले र एमाओवादीलाई पनि त्यही लागेको होला । तर, सबैभन्दा ठूलो पंक्तिले हामीले काम गर्यौं कि गरेनौं भनेर हेर्छन् । काम गर्यो हामीलाई राम्रो भो, पार्टीलाई राम्रो भो, देशलाई नै राम्रो । काम गरेनौं भने पार्टीलाई क्षति हुन्छ । पार्टी सभापतिसगको छोटो भेटमा पनि मैले भनेको छु । हामीले काम गर्न सकेनौं भने आज हामीलाई मत हाल्ने मान्छे यति आतुरतापूर्वक अर्को निर्वाचन जान्छ, केका लागि भन्दा हामीलाई हराउन । उसको एउटै मात्र ध्येय हुन्छ हामीलाई हराउने ।
०००
व्यक्तिगत रुपमा संविधानसभाको सदस्य भएर अब मैले काम गर्ने अबसर पाएको छु । मैले कसरी काम गर्छु ? मेरो कामले के फरक ल्याउछ ? मेरो के प्रयत्न रहन्छ ? यो सबैबारेमा मलाई मत हाल्ने नहाल्ने सबैले नजिकबाट, रुचीपूर्वक नियाल्छन् भन्नेमा म सचेत छु । यो मतको भारी बोक्दै गर्दा यसलाई पनि हेर्नुपर्छ भन्नेमा म सजग छु । मलाई काम गर्न सक्छु भन्ने आत्मविश्वास छ ।
लोभ र डरबाट मुक्त भयो भने काम गर्न सकिन्छ भन्ने मलाई लाग्छ । म लोभ र डर दुबैबाट मुक्त छु, त्यसैले म काम गर्न सक्छु भन्नेमा छु । मलाई एउटै मात्र डर भनेको संविधानसभा/संसदभित्र गइसकेपछि काम गर्ने स्पेस भने मेरो एकल प्रयासले मात्र पाउदिन । त्यसका निम्ति मेरो पार्टी, पार्टीको नेतृत्वले कुनै न कुनै रुपमा यसले व्यक्तिरुपमा स्पेस पाउने कि नपाउने भनेर नहेरि हामीले काम गर्न सक्यौं भने त्यसले फाइदा त कसलाई हुन्छ भने आज व्यक्तिगत रुपमा मसँग जोडिएको मतदाता भोलि पार्टीसँग जोडिन आउछ ।
मलाई मत हाल्ने मतदातालाई मैले निराश बनाए भने मसँग मात्र जादैन नि त, त्यो नेपाली कांग्रेससँग पनि जान्छ । आज मैले काम गर्न सके भने मसँग जोडिएको मतदाता म हुँदै पार्टीसँग जोडिन्छ । त्यसैले हाम्रो पुस्तालाई काम गर्न स्पेस दिने कुरा पार्टीसँग जोडिएको छ भन्ने हिसावले नेतृत्वले स्पेस दियो भने मलाई के आत्मविश्वास छ भने हामीले आफूलाई प्रमाणित गर्न सक्छौं । त्यो पाइन्छ कि पाइँदैन भन्ने चिन्ताको विषय हो ।
- See more at: http://www.onlinekhabar.com/2013/12/144083/#sthash.uqy704XB.dpuf