" तीम्रो म अब कसरी बीश्वास गर्न सक्छु? एत्रो दुई बर्ष सम्मा सँगइ बस्द एस्तो महत्तोपूर्ण कुरा मबाट लुकाएु! तीमीलाई थाहा थीयोनी मलाई झूट र झूट बोल्ने देखेर कती घ्रीणा छ" तीमी एउटा अन्तर्घाती हौ, मलाई यो संसार म एक्लै छोड्नु थीयो भने कीन बोलायको यहाँ, म मेरै अवस्थामा ठीक थीय, खुशी थीए, सन्तस्ट थीय। आखीर कीन?" म आफ्नो कन्ठ अबरुद्ध पार्दै, उनी सँग जबाफ माग्दा, उनी भन्दै थीइन " बाबा, एती कुराले हाम्रो सम्बन्ध सकीयो? म तीमीबाट टाढा भए? सबै सपना हरु चक्नचुर भए?" उनी पनि रोये जस्तो भान हुँदै थीयो, तर मलाई छोएन अह कती पनि छोएन उन्का शब्दहरुले। म एकोहोरो बर्बरौदै थीए, मलाई आकाश खसेको आभास भएको थीयो। मलाई लाग्यो मेरो सपना चक्नचुर भयो। म करौदै प्रतीप्रश्न गर्दै थीय " तीमीले कसरी सोचेउ, यती भएपछी पनि म तीमीलाई अगालने छु? म बरु म एक्लै बाच्ने छु तर, तीमी सँग बसेर पल्-प्रतिपल मर्ने छैन।"

अह उन्को केही सीप लागेन मेरो अगाडि। उन्को अनुनय-बीनय को सट्टा उनी माथी लन्छना, दोसरोपन गरी रहे मैले।

एसरी ओरालो लागेको थीयो हाम्रो सम्बन्ध। मलाई मेरो गल्ती को आभास नभएको हैन। भोली पल्टै जती बेला उन्ले मसँग बोल्न छोडीन, एक कीसीम्को रीक्तता ले सतौन थालिसकेको थीयो मलाई। हामी गफ गर्न पनि थालेउ, हाम्रो सम्बन्ध लाई अगी बढाउने कोशीस नगरेको पनि हैन। तर परिस्थिती भीन्न थीयो। हाम्रो सम्बन्धमा एउटा सीमान्कन भएको थीयो। हामीले एक्-अर्का प्रतिको अधीकार तेसै दीन गुमाएउ। अब हामी कुनै पनि परिस्थिती मा एक अर्काको हुन सक्थेनौ। म सँग जीबन बीताउन अब उस्ले सदाका लागी परीवार लाई त्यग्नु पर्ने भयो। जुन सम्भब नै थीएन। मलाई जे हुँदै थीयो सबै अस्वभाबिक लागी रहेको थीयो। म कसरी कल्पना पनि गर्न सक्थे उनी कसैको आलिग्नमा हुनेछीन। मेरो स्पर्समा, गाला राता बनाएर शर्माउने उनी अरु कसैको स्पर्स बाट सन्तुस्ट भएको म कसरी कल्पना गर्न सक्थे? तर मैले माने पनि नमाने पनि उनी तयार भइन। उनीले स्पस्ट भनीन मसँग जीबन बितौनु भन्दा उनी बरु एक्लै बाच्ने छीन।

समाधान नीस्किएन हाम्रो सम्बन्धको। एक्पल, एक छ्ढ थीएन मैले उन्लाई याद नगरेको। एस्तो आभस हुन थालयो कि मसँग मेरो सरीर त छ, तर मेरो दीमाग ,मुटु, केही छैन। म एउटा जिउदो लास मात्रै हुँ। न काम म ध्यान छ न खनमा। आसु सुके अनी बघ्न पनि छोडे। म जिन्दगी म परजीत हुने क्रम सुरु भयो। म समयएको भेल सँगइ हुत्तिदै हिंड्न थाले। म सँग निर्णय छमता छीण हुँदै गयो।
आज म जीन्दगी को अन्तिम लडाईं लद्धै छु। म मृत्‍युसय्यमा मृत्‍युको प्रतिक्षामा छु । हैन, नानु मैले जीवन सँग आत्मा समर्पन गरेको हैन, मैले त सम्भव लडेको हुँ। तीमी थीएउ नि मसङै मेरो मस्तिस्कमा। म एक्पल पनि एक्लै भएेन, तीम्रो याद हरुले मलाई पल पल बचेँए राखेको थियो।

भउते ले भनेपछी मलाई पनि यो गीत सुन्न मन लाग्यो :

...के भन्ने खै ।
कस्तो मन छोयो।।।।

hey ! ur story is heart touching yar... can't believe ki my eyes are full of tears....hope, at least the last part is NOT true..

कथाको केही शब्दहरुले केही वास्तविकता बोलेको छर्लङ्गै हुन्छ। जे सुकै भएपनि रातसँग कहिले नडराउनु/नआत्तिनु मीत्र, यसको अन्त्य सधैँ सुन्दर बिहानीको आगमन सँग हुन्छ।

.....तिमीलाई भुल्न मैले फेरि कसैलाई मेरो जीन्दगी सुम्पनु पर्ने थियो। तर मैले तेसो गर्न सकिन। सोचेँ, यो रित्तो जीन्दगी बाट के खुशी को आशा गर्ने उस्ले। जबकि मलाई थाहा छ म तिमी बाहेक अरु कसैको हुन सक्तिन, फेरि किन म कसैको जीन्दगी सँग असफल परिक्षण गर्ने। .......

तपाईँको भावनालाई सलाम छ !

हत्तेरिका! कस्तो दुख लाग्ने कथा रे'छ।

यस्तो कथा छुटीरहेको रैछ । म आशा गर्छु, यो काल्पनिक कथा होस । तपाईको कल्पना र कलमको जती तारिफ गरे नि कम हुन्छ ।

>>>हैन, नानु मैले जीवन सँग आत्मसमर्पण गरेको हैन, मैले त सम्भव लडेको हुँ। तीमी थीएउ नि म सङै मेरो मस्तिस्कमा । म एक्पल पनि एक्लै भईन,  तीम्रो यादहरुले मलाई पल पल बचाइ राखेको थियो। <<<

यो लाइन मलाई गजब लाग्यो !

 

Narayanghat subrub,

                                Rampur ma nikai tragedy pareko jasto chha ni brother lai........

अत्यन्त मार्मिक लेखाइ नारन जी!

रीट्ठे
गीत को लागि धन्यवाद। मेरा शब्दहरु रुचाइ दिनु भो, आभारी भय। प्रोत्साहनको लागि धन्यवाद।

भउते जेठान,

गीत को लागि धन्यवाद। मेरो भावनाको कदर गरीदिनु भएकोमा आभारी छु। प्रोत्साहनको लागि धन्यवाद।
के गर्नु कती पय कुर तीतो भये पनि सत्य हुने रहेछ।

दीपीक जीयु,
तपाईंको मन छोयो भन्नु भन्नु भो खुशी लाग्यो। बीतेको कुरा अब परिवर्तन नहुने कथा मात्रै मने मन खल्लो हुन्थेन कि!

सोमे
तपाईंको मन छोयो भन्नु भन्नु भो खुशी लाग्यो।

मास्टर्नी जीयु
मेरो दु:ख बाडीदिनु भएको मा धन्यवाद।

जगटाधारी जीयु
तपाईंको तारीफ को हकदार छु कि छैन थाहा भएन तर मेरो भावनाको कदर गरिदिनु भएकोमा आभारी छु।

himalaya178
खै कस्लाई भन्नु भयो? म त रामपुर को परीन। तरपनी रामपुरको बारेमा थाहा चै छ। कथा पढि दिनी भयकोमा धन्यवाद।

चीत्रे
सधैं तपाईंको प्रोत्सहनको प्रतिक्षा म हुने छु। समय निकली दिनु भो धन्यवाद। 

अन्य सम्पूर्ण पाठक हरुलाई साधुबाद।

छमा चाहन्छु, दु:खद घटना पस्केको मा तर यो मेरो नानु सँग अन्तीम पटक माफि माग्ने प्रयास थीयो। तपाईं हरु को शब्दले उन्को मन छोयो र मलाई माफ गरीन भन्ने सोचेको छु।

narane daami lekhnu bho.

Yo katha kasaiko jindagi ma ni real nahos!! katha ramro chha, narayan jyu, lekhdai garnu hola!

 

उप्पु,

मैले जे अनुभब गरे त्यो लेखे। तीमीलाई राम्रो लाग्यो म आभारी भय।

चेली जीयु,

नहोस् भनेर टार्न नसकिने! जे होस् तपाईं हरुको प्रोथ्सहान मिल्दै गएमा लेख्दै जाने छु।

Its a  superb story if it is just a story. Hopefully its not your own story Narayangarh. 

>>>हैन, नानु मैले जीवन सँग आत्मसमर्पण गरेको हैन, मैले त सम्भव लडेको हुँ। तीमी थीएउ नि म सङै मेरो मस्तिस्कमा । म एक्पल पनि एक्लै भईन,  तीम्रो यादहरुले मलाई पल पल बचाइ राखेको थियो। <<< मलाई पनि यो भावना बिशेष लाग्यो ।

फेरि पढें।।।। निकै बेर घोरिए । मन गह्रौ भयो ।।

लेख्दै गर्नु होला । दु:ख, सुख पोख्दै गर्नु होला।।।

I must say that Sajha writers are awesome. Narayan dai prooved that he is also one of them.

छोटो मिठो छ नारन ज्यु, अरु नि एक दुई जावस न त एस्तै अब चाँही मिलन को बिछोड को हैन।

RajaHarischandra

How can I say to you that it is true? Thanks for reading and commenting,BTW how was you NC trip?


Some,

Thanks a lot for you support.


Prem chopda,

Thanks dude.

Biste (Visitor)

Pakkai pani kohi bhete bhane milanko katha pani lekhaula ni!

padhnu parne article ta pakkai ho tara 'bold' font dekhera jaagar nai aayena. 'bold' hataauna mildaina?

Copy,

I have changed the bold font for your convenience. Thank you for your support.