कोठामा रामेको अट्टाहास गुन्जियो!
कोठामा टुकिको मधुरो पँहेलो प्रकाश फैलिएको थियो। भुईँमा सुकुल ओछ्छयाएर रामे, बैरे र लहरे अस्त-व्यस्त रुपमा बसेका थिए, र पिउँदै थिए; कुनै फोहोर कुरामा अट्टाहास लगाउँदै।
"तरिका जान्नु पर्छ मुरदार हो, अनि पो भन्या भन्या भेटिन्छ!दिमाख नि लाउन जान्न पर्छ, मुढेबल मात्रै भो'तेरो जस्तो भने हेर्
लहरे तँ अइले जस्तो छन तेस्तै हुन्चस घाट लाने बेलासम्म नि!"
बैरेले एक मुठि च्यूरा मुखमा हुलेर हरियो खुर्सानि किटिक्क पार्दै चपाउँदै भन्यो।
रामे फेरि हाँस्यो।
लहरेलाई हल्का हेपिएको आभाष भयो र रिस उठ्यो।
गिलाँसमा बाँकि रक्सी एक सासमा सिनित्त पार्यो र बैरेतिर हेरेर रिसायो-
"तैँ मुरदारको दिमाख होला, घराँ अंगालोभरकि स्वास्नि हुँदाहुँदै अर्काकि छोरिबेटी स्वास्नि जोसंग नि लहसिँदै हिँड्ने दिमाख्!"
"मर्दले हो लहरे तरुनि फकाऊनि, तेरा बसको बात हैन!"
रामेले लहरेको रिसको आगोमा घ्यू थप्यो।
लहरेको कन्चट तातेर आयो। फरक्क रामेतिर मुन्टो बटारेर भन्यो-
" तँ मुरदार जस्तो मर्द नि देख्याहुम्, दुईखुट्टा ऊभ्भ्या आइमाई देख्न हुन्न भगाऊने कुरो गर्छ। कुरैले तरुनि भाग्ने भए तँ भाते
सिरिकिस्न भैसक्थिस्!"
रामेको अनुहारमा लहरेको ऊ प्रतिको यथार्थताले आएको कालोपन रामेले निकै कुशलतापूर्वक लुकायो र केहि भन्न मुख खोल्यो।
रामेले बोल्न नपाउँदै, बैरे बोल्यो-
" क्यार्न रिसाउँचस ए बजिया,एसो कुरो पो गर्या त लु रउसि खा' नरिसा!"
यति भन्दै बैरेले लहरेको गिलाँसमा रक्सि थपिदियो।
लहरे चुपचाप रक्सी पिऊन थाल्यो।
कोठामा मौनता छायो।
रामेको मनमा कुरा खेल्न थाल्यो।
लहरे सहि थियो।
नगरमा कुनै स्त्रीको मनमा पनि रामेले आफ्नो छाप छोड्न सकेको थिएन र नगरमा कुनै यस्ता स्त्री पनि थिएनन् जसलाई देखेर रामेको मनमा अनुराग उत्पन्न नभएको होस। पुन्टेन्द्रको दाहिने हात रिठ्ठेको साथि भएको नाताले उ लगायत बैरे र लहरे, तिनैजानाको प्रभुत्व नगरमा बलियै थियो। उसको उमेर जवान थियो र स्वास्थ्य पनि गजबको थियो। तर उसको बोलीले गर्दा सबैकुरा बिग्रन्थ्यो। उसले स्त्रीसंग बोल्ने बोलीमा माया तथा प्रेम भरेर बोल्दा उसलाई नसुहाऊने किसिमले झुटो सुनिन्थ्यो र उसले मनको कुरा राख्दा, उसले बोल्ने भाषा तथा प्रयोग गरेका शब्दहरुमा उसले नारीलाई वस्तु सम्झेको कुरा स्पश्ट झल्किन्थ्यो। अहिलेसम्म उसले यदि कुनै नारीको सामिप्यता पाएको थियो त केवल बलले पाएको थियो। बैरे र लहरेको अगाडि ऊ यसलाई बढाई-चढाई गरेर प्रस्तुत गर्थ्यो तर यथार्थत: उसको भित्रि मनमा यस्तो सामिप्यताले केहि महत्व राख्दैनथ्यो। ऊ आशामा थियो त केवल यस्तो नारी दृष्टीको जुन कुनै बलले नभई स्व:स्फुरित किसिमले ऊ तिर परोस!
"ढक् ढक् ढक्"
ढोका ढक्ढक्याएको आवाजले रामे यथार्थमा आयो।
बैरे र लहरे पनि सम्हालिए।
तिनैजना आँखामा प्रश्नवाचक चिन्ह लिएर एक अर्कालाई हेर्न थाले।
"ढक् ढक् ढक्"
ढोका फेरि पिटियो।
बैरे उठ्यो र ढोका खोल्न गयो।
रामे र लहरेले बैरेले ढोका खोलेको सुने।
बैरे ढोकामै बसेर कसैसित गुनगुन गरेको सुनियो।
एकैछिनमा ढोका बन्द गरेर बैरे फर्कियो।
फटाफट लगाईराखेको फोहोर भोटो खोल्दै बैरे बोल्यो-
"रिट्ठेले तुरन्त बोलाएको छ महलमा, पुन्टेन्द्र साहुको काम गरिहाल्नु पर्ने भा' छ रे! छिटो जाम्!"
बैरेको कुरा खस्न नपाउँदै तिनैजना चुपचाप जाने तरखरमा लुगा लगाऊन थाले।
कोठाभित्रको मौनतामा बाहिर अँध्यारोमा झ्याउँकिरी कराएको आवाज मात्र व्याप्त थियो।
.........अब त छुट्टि मानाको नि एक वर्ष बढी नागिसक्यो बुडा मान्छे 
