जुनेली रात
सुनसान बाताबरण
म र मेरी समिक्छ्या
एक्लै!

 

Thnx Samikshya, Peaceinhevan and Jethobatho,
enjoyed reading GT poems and Deeps'

Here goes another from my side, hope everybody will like it

'तरेली'

ती तरेली हरु यसरि नै भिजेका हुन्थिय
ती खेत का तेरेली हरु,
जब म उनलाई भेट थिए
जूनेली सितमा निर्लाज भिजेका हुन्थीए
ती तरेली हरु यसरि नै भिजेका हुन्थीए
ती फुलका तेरेली हरु,
हरेक भेटमा सँगाली राख थिए
प्रेम को मादक्तामा सरम ले भिजेका हुन्थीए
ती तरेली हरु विवश भिजेका थिए
उनका नयनका तेरेली हरु
त्यो अतिम भेटमा,
त्यो पहिलो बिछोडमा
बस लाचार भीजिरहेका छन्

 तिमी झ्याल भये म doka

साथीभाइहरु माझ कम रुचाइएको तर म आँफैलाई चाँही एकदमै मन पर्ने एउटा पुरानो प्रयास

'हाइ' र 'हेल्लो'

घामको प्रचण्ड रापले शरीरमा रहेको थोपा थोपा पानी सोसिरहँदा,
बर्षा! कहिल्यै पूरा नहुने मरुभूमीको एउटा सुन्दर मृगतृष्णा,
तर क्षितिजपारि सेता बादलका केही टुक्राहरुको आगमनसँगै,
बन्द हुनै लागेको मेरो मुटुको गतिमा तिव्र संचार,

मनमा हर्षको बर्षा,
आहा, बर्षा आयो!
कस्तो उत्साह! कस्तो जोश!
यस्तो लाग्यो
म सगरमाथाको त्यो आकाश छुने उचाइ एकै उक्लाइमा उक्लिदिन्छु,
म प्रशान्त महासागरको त्यो अथाह गहिराइ एकै फड्कोमा तरिदिन्छु,
खेतमा लगाएको बाली घामको रापले डढिरहँदा तिम्रै प्रतिक्षारत एउटा किसान जस्तै,
काठमाडौंको झलमल-अन्धकार शहरमा मैन बत्ती बाल्दै गरेको एउटा शहरिया जस्तै,
हो बर्षा, म तिम्रै प्रतिक्षामा थिए,
म तिमीमा निथ्रुक्क भिज्न चाहन्थे,
बर्षौ देखीको यो प्यास!
शरीरको हरेक अंगमा म तिमीलाई अनुभव गर्न चाहन्थे,
तिमीसगैँ भेलिएर जिन्दगीको स्वाद चाख्न चाहन्थे,
ती सेता बादलहरु काला हुँदै जव मै माथिको आकाशमा आए,
मलाई लागेको थियो यो चोटि त साँच्चै मेरो प्यास बुझ्ने भयो,
बर्षौ बर्षौ देखिको मरभूमीको मृगतृष्णा साकार हुने भयो।

उफ्फ!
तर सधैं सधैं झै यसपाली पनि तिमीले
'हाइ' र 'हेल्लो' मात्र भन्यौ।  

GT ji, tapai ko kabita dherai mitho cha. gahiro bhab yukta rachana.

 thanks facebook, samkishya and peace!

@ Geology tiger: Nice ...I would love to hear more from u ...as Laxmi Jayanti is coming. Thanks for ur creation. Certainly u r inspiring new writers here in sajha.
   Hey all sajhaites, express ur feelings and  creations here.

 This is how I felt this morning. I hope y'all will like it.

@impro: Thanks....Great creation!!!

This was what I had written some seven years ago when I was a carefree undergraduate student at Tri-Chandra College. I will very sincerely appreciate constructive criticisms on this .  I dedicate this poem to Kathmandu Valley which has consumed a large chunk of my life.

चोक

प्रत्येक समयको अस्तित्वमा
त्यो विशाल शून्य आकाश
सधैँ घोप्टिन्छ
यो चोकमा
प्रत्येक विहानीको पदचापमा
त्यो प्रत्येक उज्यालो सूर्य 
सधैँ घोप्टिन्छ
यो चोकमा
यो बुढो  शहरको नौलोचोकमा
जहाँ
धानखेतका आलीहरू भत्काएर
हावाको पासोमा झण्ड्याएर
जमिनमै गाडिएझै यी कंक्रिट-भवनहरूमा
अझै गन्हाइरहेछ
स्यालका पुराना लाशहरू
जो
यो चोक
चोक नहुन्जेल
हरेक चीसो सन्ध्यामा
उल्लूको गीतसँगै
यहाँ भुकिरहन्थे

तर
अब
मालिकका करोड पाङ्ग्राहरुले
किचिरहँदा पनि
यो चोकलाई कुनै रिगँटा लाग्दैन
र यहाँ
समय
कम्युनिकेशन कर्नरको काखमा
भरियाहरुसँग बाघचाल खेलिरहेको छ
सुनमाया चित्रकार
आशाहरूको कुनै ओतजस्तो  पाटीमा   
हरियो साग बेचिरहेकी  छ
भोला महर्जन
कुनै स्याल गन्हाउने पर्खालबाहिर
आफ्नो प्यान्टमा मुतेर सुतेको छ

Nice tenthfactal

लौ फ्र्याक्टल मित्र गजबको कविता लेखेको रहेछौ,

र रमाइलो कुरा तिमी र मेरो अड्डा पनि एउटै परेछ, तिमी चोकमा सुनमायाको साग हेर्दै हुन्थ्यौ भने म चाँही हरी साउको पसलमा कालो भइसकेको शिसाको गिलासलाई दुवै हातले समाएर तातो चिया सुरुप्प सुरुप्प पर्दै हुन्थे ।

ल ल नयाँ नयाँ पनि जाओस् मित्र...  

@samikshya: eso samikshya garya bhe ni hunthyo ni ... :)
@GT: Thank you much. Ma furkya chhu.Kunai ni bela kaabita furna sakchha...:))

  When everything fails, I complain. It is a gourmet schadenfraude pie: aromatic and soul-curing. I have grown addicted to it, and sometimes I find it more delightful than usual. Quite often the contrary. I am addicted to the damn pie and I don’t seem to stop my growing voracity anytime soon. Although the disease of soul-scorching rhetorical retrospection diabetic seems to be growing inside me at an alarming rate, the whimpering and grumbling simply doesn’t seem to stop. Why? Well, just like any obnoxiously normal person, it gives me a sense of nirvana, and I transcend into the visceral realms of security by shifting the blame on others. And like the thousand times before, I start to beat my killer chest with my fist in a King-kong-ish fashion, proudly proclaiming “It’s not my fault”.

 Strangely, the aftermath is incredibly dull and I admit that I vomit. I have done it so many times that I have actually become an ementophobe. I even feel quite stupid for doing so. In the end it all ends the same and I am left under those dark clouds of remorse with shrapnel of disgust in my head, and a brutally wounded hope. After a while the rabid self-realization steps in and the necessity to pull back the strings together directs me to start from the scratch or even move on with it. Life without complains and disgust, a life of solace. Is it remotely possible?

  Just like the nature’s fundamental laws of causality, the linear and discrete hope should exist in my opinion. After all anything broken could be fixed, anything imagined could be created. Supposedly it only requires an act of diligent perseverance and grit. But even for me, when I think in a global scale, the ramifications don’t make sense. Who gives a toss on the selfish individualism? What about the Butterfly Effect and the non-linearity of life? Ah, I can’t really think about it. I’d rather bicker and complain. It's much easier. Nasty, very nasty, horrible eh! Ugh!!!!! (I puke) ………….

मैले सपनाहरु देखेकै छैन

 

मैले सपना नदेखेको धेरै भयो

मैले सपनाहरुबारे नलेखेको धेरै भयो

तिमीलाई थाहा हुनुपर्छ

म सपनाहरुको पुल बनाएर जीवनरुपी नदी तर्ने मान्छे

तिमीलाई थाहा हुनुपर्छ

म बिपनाहरु सपनाले सजाएर खाली - खाली मनहरु भर्ने मान्छे

तर

महत्तोकांग्छाको बाढीले सपनाका पुलहरू भात्कयेपस्चात

अबिस्वाशको आधीले अलिकति हासेको मनपनि भताभुङ्ग बनायेपस्चात

मैले आजकल सपनाहरु देखेकै छैन

हो मैले आजकल सपनाहरुबारे लेखेकै छैन

राम्रो प्रयास ठिटो!  

समिक्षा, पिस र सम्पूर्ण साझाबासीहरुमा समर्पित.....

फेरि एउटा नयाँ सम्बन्धको खोजीमा

हो म फेरि एउटा नयाँ सम्बन्धको खोजीमा छु ।
भर्खर एउटा सम्बन्ध गर्ल्याम्मगुर्लुम्म ढल्यो ।
एउटा मान्छेसँगको सम्बन्ध,
एउटा सपनासँगको सम्बन्ध,
एउटा फूल र त्यसभित्र रहेको सुगन्धसँगको सम्बन्ध,
सारा खरानी भई जल्यो ।
त्यसैले म फेरि एउटा नयाँ सम्बन्धको खोजीमा छु ।

मान्छे मान्छे बिचको सम्बन्ध,
मान्छे र प्रकृति बिचको सम्बन्ध,
भूगोलसँगको सम्बन्ध,
भूगर्भसँगको सम्बन्ध,
आकाशसँगको सम्बन्ध,
एक मुठी सास फेर्न हावासँगको सम्बन्ध,
अहो! कति धेरै सम्बन्ध ! अनि कति थरी सम्बन्ध !

एक पछि अर्को,
अर्को पछि अर्को,
बन्दै र भत्किदै गरेका सम्बन्धहरु ।
एउटा गर्भमा नौ महिना लामो सम्बन्ध राखेपछी
सुरु भएको संसारसँगको सम्बन्धको यो श्रिंखला
अबिछिन्न जारी रहनेछ ।
एउटा सम्बन्ध जीवनसँग नटुटेसम्म
अनि अर्को सम्बन्ध मृत्युसँग नजुटेसम्म ।

हे मेरा गुरुहरु!
तिमीहरुले मलाई ढाट्यौ ।
मान्छे स्वतन्त्र छैन ।
हो यहाँ कोही पनि स्वतन्त्र छैन ।
सब बाँधिएका छन्,
सब कसिएका छन्,
सब जकडिएका छन्,
सम्बन्धहरुको जालोमा ।
एउटा सम्बन्ध चुँडिन्छ,
अनि सयौँ सम्बन्ध जोडिन्छ,
अनि हजारौ बनी फैलिन्छ,
एउटासँग अर्को, अर्कोसँग अर्को
माकुराको जालोजस्तै ।

यो संसारको लागि,
संसारबासीहरुको लागि,
म हुनु र नहुनुको अर्थ
केवल मसँगको सम्बन्ध मात्रै हो ।
नत्र त म हुनु र नहुनुमा के फरक छ र?
साँच्चै भन्ने हो भने
यहाँ हामी कसैको अस्तित्व छैन ।
अस्तित्व छ त केवल सम्बन्धहरुको,
राम्रा र नराम्रा सम्बन्धहरुको,
किसिम किसिमका सम्बन्धहरुको,
हरेक किसिमका सम्बन्धहरुको,
अनि मात्र सम्बन्धहरुको ।

स्वतन्त्र हुनखोजेको जति बहाना गरे पनि
जति देखावटी चाहना गरे पनि
आखिर मान्छे सम्बन्धकै जालोमा जेलिन चाहन्छ ।
त्यही जालोमा गुटुमुटिएर न्यानो महसुस गर्न चाहन्छ ।
अनि आफूलाई सुरक्षित महसूस गर्न चाहन्छ ।
आफ्नो अस्तित्व महसूस गर्न चाहन्छ ।
हो म पनि अाफ्नो अस्तित्व महसूस गर्न चाहन्छु ।
आफूलाई सुरक्षित र न्यानो महसूस गर्न चाहन्छु ।
तर एउटा सम्बन्ध भर्खर गर्ल्याम्मगुर्लुम्म ढल्यो ।
अनि म एउटा नयाँ सम्बन्धको खोजीमा छु ।

Kya khatara khatara lekchhau keta ho?

hats off to all the creative writers...